Dedications
Martin Bon Jovi - Have a Nice Day Good day to all of you! Δήμητρα Wham! - Everything She Wants στον Δημήτρη μου Panos Moderator - When I Dream Καλημέρες!!

Dream Diary

Το μαρτύριο της κοντής

today22/11/2019 10

Background
share close

Ποιος δεν έχει προσθέσει έναν πόντο – ή και περισσότερους – όταν τον ρωτούν για το ύψος του (και το μήκος του, αλλά άλλη κουβέντα αυτή). Μα ο ψηλός φυσικά. Πριν πολλά πολλά χρόνια λοιπόν, ο κυριούλης στο αστυνομικό τμήμα δεν έγραψε ύψος στη ταυτότητά μου. Σου λέει, σιγά μη χαλάσω μελάνι  για ένα μέτρο και πενήντα δύο εκατοστά. Ένα μέτρο και πενήντα δύο εκατοστά φίλοι μου. Πήγα με φουσκωμένο μαλλί, μπας και. Αλλά δεν. Κι έτσι τόσα χρόνια πορεύομαι με αυτό. Πώς πορεύεσαι θα μου πεις, αφού δε βλέπεις πάνω από τη μύτη σου. Άλλο αυτό. Και κάπου εδώ έχω να καταγγείλω την άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζει στα ψηλά κι άλλους τους κατεβάζει στο ένα μέτρο και πενήντα δύο εκατοστά. Καταγγέλλω λοιπόν :   

Στο Δημοτικό, την τραμπάλα.

Θες λέει να κάνουμε τραμπάλα; Ναι αμέ!!! Και τρέχεις ενθουσιασμένη να παίξεις με το αγοράκι που το πόδι του δεν έχει μήκος μαρκαδόρου όπως το δικό σου. Κι αν το αγοράκι θέλει να σε παιδέψει λίγο – όλα τα αγοράκια θέλουν να σε παιδέψουν λίγο – είναι ικανό να σε αφήσει εκεί ψηλά στον Υμηττό όσο εσύ κουνάς τα ποδαράκια σου πέρα δώθε, μέχρι να πάρεις σύνταξη και να προσγειωθείς ξανά..

Στο Γυμνάσιο, τον μαυροπίνακα.

“Ποιος θα σηκωθεί να μας λύσει την άσκηση;” ρωτάει η καθηγήτρια στο σχολείο. Ανυποψίαστη εσύ, είσαι και λίγο φυτουκλάκι, “εγώ εγώ!!!” ξεφωνίζεις. Καλά ως εδώ. Σηκώνεσαι – όχι πως έχει και καμιά διαφορά απ’ όταν καθόσουν -, προχωράς προς τον πίνακα. “Σβήσε λέει η καθηγήτρια τα προηγούμενα”. Κοιτάζεις τον πίνακα, σημειωμένη η κάθε γωνιά του με κιμωλία. Ρίχνεις στη προφεσόρα βλέμμα θανατηφόρο, πιάνεις το σφουγγάρι κι αρχίζεις να χοροπηδάς σα καγκουρό με τρελά κέφια!!! Αποτέλεσμα; Απομεινάρια κιμωλίας σαν ιερογλυφικά σε ό,τι βρίσκεται πάνω από την ανάταση των χεριών σου. Το μάθημα της ημέρας; Δε θα ξανασηκώσεις χέρι σε άσκηση κι ας μείνεις δέκα χρόνια στην ίδια τάξη.

Τα ράφια των σούπερ μάρκετ.

Πού φτάνουν; Στο Θεό τον ίδιο. Αν δε φοράς δωδεκάποντα και είσαι κοντή, τελείωσε, κάτω από ένα ράφι θα φας τα καλύτερα χρόνια της  ζωής σου!! Θα βλέπεις τη συσκευασία του πουρέ και θα θες να πας σπίτι να τον μαγειρέψεις, αλλά όοοοοοχι κοντό καργιολάκι, αν δεν εμφανιστεί κανένας απ’ το είδος των ψηλών δε θα φας πουρέ, δε θα φας τίποτα που να βρίσκεται πάνω από δυο μέτρα και θα πεθάνεις της πείνας τρώγοντας κρακεράκια, μπισκοτάκια, σκατουλάκια που τα έχουν χαμηλά για να τα φτάνουν τα παιδάκια.

Τον Έρωτα.

Ο Έρωτας δεν είναι τελικά ένα ζουμπουρλούδικο κοντό φτερωτό αγοράκι. Είναι κοντά στα δυο μέτρα το παλικάρι. Και κάπου εκεί παθαίνεις αυχενικό. Σου ζητάει να βγείτε κι εσύ αναρωτιέσαι πώς σε είδε. Χώνεσαι λοιπόν στη παπουτσοθήκη – χωράς άλλωστε – για να βρεις εκείνο το ζευγάρι γόβες-δολοφόνους που‘ χεις να βάλεις ούτε που θυμάσαι από πότε, μήπως και καταφέρει να σε πιάσει απ’ τη μέση όταν περπατάτε  και αποφύγεις να σου χαϊδεύει στη διαδρομή το κεφάλι  λες κι είσαι κουταβάκι. Κι όχι τίποτα άλλο, θα σου ξεφουσκώσει και το μαλλί.

Τα ψώνια.

Θες παντελονάκι τσίφτικο. Το σταμπάρεις στη βιτρίνα, λες αυτό είναι. Μπαίνεις στο μαγαζί, ζητάς το νουμεράκι σου, μπαίνεις στο δοκιμαστήριο. Γκες γουάτ. Δεν είναι αυτό. Το ξεδιπλώνεις… συνεχίζεις να το ξεδιπλώνεις… συνεχίζεις… και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως με το ύφασμα που θα περισσέψει θα φτιάξεις άλλο ένα παντελονάκι. Πληρώνεις το παντελόνι, πληρώνεις και τη μοδίστρα για το κόντεμα. Ταπί η τάπα.

Τη δίαιτα.

Χάσε λέει κιλά και θα δείχνεις πιο ψηλή. Δεν ξέρω σε ποιο σύμπαν ισχύει αυτό, στο δικό μου πάντως είναι ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ. Χτυπιέσαι στα γυμναστήρια, ιδρώνεις, λιώνεις, κοντεύεις να εξατμιστείς και γκες γουατ ξανά. Πάλι τάπα είσαι. Κορμάρα βέβαια, αλλά τάπα κορμάρα. Ξαναφουσκώνεις λοιπόν το μαλλί και χλαπακιάζεις όοοοοο,τι λαχταράς. Αφού δεν ψηλώνεις, ας παχύνεις βρε αδερφέ. Κι όσο χλαπακιάζεις, ξεκουμπώνεις κι ένα κουμπί απ’ το παντελόνι που κόντυνες.. Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια μαντέψτε φίλοι μου τι ανακάλυψα. Είτε ενάμισι μέτρο, είτε δύο, είτε παχύς, είτε αδύνατος είσαι, πάντα κάτι θα βρίσκεις που θα θέλεις να αλλάξεις πάνω σου. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, γιατί να αλλάξουμε; Ας αλλάξουν εκείνοι τη μορφή της τραμπάλας, τη θέση του μαυροπίνακα, το ύψος των ραφιών, το μήκος των παντελονιών και τα γούστα τους. Εγώ έτσι είμαι και θα φέρω το κόσμο στα μέτρα μου!! Αρκεί βέβαια, να υπάρχει και κάνας ψηλός άνθρωπος δίπλα , να με βοηθάει που και που.

Written by: DreamCity

Rate it

0%