Άδοξο Τέλος

Από την συλλογή «Σκέψεις και Στιγμές»

Τώρα πια περνάμε τις νύχτες μας προσπαθώντας να αφαιρέσουμε από την πλάτη μας εκατοντάδες μαχαίρια που δεχτήκαμε από αυτούς που θεωρούσαμε αδελφούς.

Σπαταλάμε τις ώρες μας, για να βγάλουμε από τα πόδια μας χιλιάδες γυαλιά που είχαν κρύψει κάτω από ροδοπέταλα στρωμένα στο διάβα μας οι χιλιάδες που δήλωναν θαυμαστές μας μα όσο και αν προσπαθείς άδικος κόπος, τα μαχαίρια πολλαπλασιάζονται. Τα γυαλιά φαντάζουν ατελείωτα,  η αγκαλιά που μπορεί να σε λυτρώσει δεν έρχεται, όταν μετά από καιρό μισοπεθαμένος χαμογελάς, νομίζοντας πως τη βρήκες η χαρά σου δεν διαρκεί πολύ.

Σύντομα καταλαβαίνεις ότι η αγκαλιά στην οποία κρύφτηκες δεν ανήκει σε λυτρωτή αλλά σε έναν δήμιο κρυμμένο πίσω από μάσκα. Χαμογελάς ξανά αυτή τη φορά με πικρία, καθώς νιώθεις να συνθλίβεσαι αργά οδυνηρά, ενώ ένα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο σου, σηματοδοτώντας το άδοξο τέλος σου.

Τζένη Κοσμίδου