Όταν η ζωή σε καλεί…

Από την Τζένη Κοσμίδου.

Όταν η ζωή σε καλεί, ακολούθησε την, και μη σε σκιάζει που κάποια μονοπάτια της μοιάζουν τραχιά και απόκρημνα.

Κι όταν η ομίχλη της σε αγκαλιάσει, εσύ συνέχισε να προχωράς χωρίς να λογαριάζεις  τις πέτρες που μπορεί να πληγώσουν τα γυμνά σου πόδια.

Κι όταν η ζωή σου μιλήσει, πίστεψέ την, ακόμα και αν  η φωνή της πει λόγια σκληρά, ικανά να σκορπίσουν τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κάμπο.

Να θυμάσαι πάντα πως η ίδια η ζωή που απλόχερα σου προσφέρει τη χαρά και την αγάπη, η ίδια θα έρθει η ώρα που θα σε δοκιμάσει, παίρνοντας με μιας πίσω όσα απλόχερα σου χάρισε.

Αυτή που σε λούζει με φως, αυτή θα σε βυθίσει και στο σκοτάδι. Κι όπως σε αγκαλιάζει με τα πέπλα της ευτυχίας και σε οδηγεί στον ουρανό, τόσο απότομα μπορεί να σε τυλίξει με τη καταχνιά της νύχτας και να σε συνθλίψει στο έδαφος.

Σαν το σπόρο του δέντρου που σκάει δειλά από το έδαφος να μοιάζεις. Να δέχεσαι με ευγνωμοσύνη τη ζεστασιά, την αγάπη και το γάργαρο νερό που η φύση σου χαρίζει απλόχερα και να αντέχεις στωικά τους άγριους άνεμους που μανιασμένα παλεύουν να σε συνθλίψουν γιατί αυτή η δοκιμασία είναι το τίμημα που η ζωή θέλει να πληρώσεις.

Σαν τη πέτρα που όσο και αν τη γλύφουν οι φλόγες εκείνη αντέχει και δε σταματάει να κυλά και έπειτα όταν η φωτιά τελειώσει συνεχίζει να χαίρεται τη ζεστασιά του ήλιου πιο δυνατή από ποτέ, έτσι πρέπει να σαι.

Όλα αυτά ζητά η ζωή, όχι για να σε βασανίσει αλλά  για να σε οδηγήσει στα βαθύτερα μυστικά του εαυτού και της καρδιάς σου κάνοντας σε ένα με τη δική της καρδιά.

Αν από φόβο δειλιάσεις και δε σταθείς άξια αντιμέτωπος με τις δοκιμασίες της ζωής, θα πάψεις να ζεις αληθινά πολύ πριν νικηθείς από την ίδια.

 Θα γελάς χωρίς γέλιο, θα κλαις χωρίς δάκρυ, θα αγαπάς χωρίς καρδιά, θα ζεις χωρίς ζωή και μόνο θλίψη θα σκορπάς σε όσους ζουν κοντά σου.

Αν αντιθέτως σταθείς σαν μαχητής όρθιος, δυνατός κόντρα στον άνεμο, λουσμένος με τη πανοπλία του ήλιου, κρατώντας τη καρδιά σου ασπίδα στη βαρυχειμωνιά, τότε μονάχα θαυμασμό και περηφάνια θα γεννάς στο πέρασμα σου και θα έρθει η ώρα που η ίδια η ζωή θα υποκλιθεί ταπεινά  μπροστά στο μεγαλείο σου.

Η ζωή δε κατακτιέται, ούτε πουλιέται ούτε αγοράζεται. Κερδίζεται καθημερινά σε διαφορετικά παιδεία μαχών άλλα δύσκολα και άλλα πιο βατά. Δε μπορείς να νικήσεις τη ζωή. Μπορείς μόνο σαν άξιος μαχητής της να τη κάνεις να υποκλιθεί με δέος μπροστά στην αντοχή και το μεγαλείο της ψυχής σου.

Η ζωή μπορεί να αργεί αλλά ποτέ δε ξεχνά για αυτό να έχεις επιθυμίες, επιθυμίες βαθιά ριζωμένες μέσα σου που θα σε κάνουν να παλεύεις μέρα νύχτα για αυτές. Επιθυμίες ουσιαστικές όπως η αγάπη η πίστη, η προσφορά και η συγχώρεση που θα κάνουν τη πανοπλία σου απόρθητη και αργά η γρήγορα θα σε στεφανώσουν με τις δάφνες της ευτυχίας.

Να είσαι ευμετάβλητος σαν τα τέσσερα στοιχεία. Πότε φωτιά, πότε νερό, πότε αέρας και πότε χώμα. Πότε να πολεμάς από ψηλά και πότε από χαμηλά. Πότε από δεξιά και πότε από αριστερά ώστε κανένας εχθρός να μη μπορεί να σε προβλέψει. Απρόβλεπτος και ευμετάβλητος γεμάτος πίστη, αγάπη και θέληση για τη ζωή και τότε καμιά δοκιμασία δε θα μπορέσει ποτέ να σε νικήσει.

Ένας διαρκής αγώνας, αυτό είναι η ζωή. Μια αίθουσα με καρέκλες στην οποία καλείσαι να καθίσεις σε όλες τις θέσεις επάξια. Καμιά ποτέ σου να μη φοβηθείς, γιατί από όλες κάτι θα πάρεις.

Ζήσε απροκάλυπτα την έκσταση της ευτυχίας και του έρωτα, αφέσου χωρίς ντροπές στην οδύνη του πόνου και της απώλειας γιατί όλα τα συναισθήματα είναι για να τα ζεις στο έπακρο, μα να θυμάσαι. Κάθε φορά που αφήνεις τον εαυτό σου έρμαιο της χαράς ή της απογοήτευσης να κρατάς πάντα για κείνον ένα φωτεινό κομμάτι διαύγειας ικανό να σε επαναφέρει στη τάξη της πραγματικότητας τη στιγμή που θα χρειαστεί .

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά πολεμιστή, έτοιμου να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις αν αυτό κριθεί απαραίτητο,  μα πάντα το μεσημέρι να αναπαύεσαι και να στοχάζεσαι την αξία της ζωής και έπειτα με μεγαλύτερη ορμή να γυρνάς στη μάχη.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με τη καρδιά σου πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη που έζησες άλλη μια μέρα άξια, απαντώντας με θάρρος σε όλα τα δώρα και τις προκλήσεις της ζωής.  Και ύστερα, ύστερα να κοιμάσαι ήσυχος, περήφανος για τη πίστη και την αγάπη που φωλιάζει στη καρδιά σου, με ένα χαμόγελο και ένα ευχαριστώ για τη ζωή στα χείλη.