Κι η μουσική μαζί σου… Ταξιδιωτικές σημειώσεις (vol. 20)

Γραμμένο από την Αικατερίνη Τεμπέλη, με αφορμή το τραγούδι “Hotel Vienna” των Θέμη Καραμουρατίδη & Γεράσιμου Ευαγγελάτου, που ερμηνεύει η Νατάσσα Μποφίλιου.

“Κάνει κρύο και παγώνουνε στο χρόνο οι στιγμές.
Πριν το αντίο, ξαπλωμένοι να μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές…”

Σταματημένα καρέ… Σαν σε βουβό κινηματογράφο. Χωρίς λόγια και με χιόνια πολλά. Και στο κέντρο εμείς, φωτισμένοι από χίλια κεριά. Να κρατάς το χέρι μου και να μ’ ακουμπάς με το ζεστό σου σώμα… Κι αυτό φτάνει για να κλείσουν όλες οι πληγές, ν’ ανθίσουν του κόσμου τα ρήγματα, να τραγουδήσουν οι γαλαξίες στο σύμπαν…

“Μέσα στα χιόνια της Βιέννης είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις που πηγαίνεις και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις έτσι αέρας που περνάς…”

Όχι. Για παραμύθια δε μιλάω εγώ… Ξέχνα τα γυάλινα γοβάκια και τους πρίγκιπες. Τους από μηχανής Θεούς και τα τζίνια που πραγματοποιούν ευχές. Εσύ, εσύ… να ‘χεις τη δύναμη να φτιάχνεις καινούρια όνειρα, όταν γκρεμίζονται τα παλιά σου. Να φυλάς στοργικά τα θρύψαλα, όλα τα κοφτερά σπασμένα κομμάτια και να τους δίνεις μια θέση στο νέο κόσμο σου. Για ν’ αξιώνεσαι μικρές ευτυχίες… Έστω για λίγο. Για λίγο…

Πάντα λίγο, δεν αντέχει η ευτυχία για πολύ.
Σου ανοίγω κι ασφαλίζω μη σε πάρουν από μένα οι πολλοί.
Ήρθε η ώρα, πότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή;
Φύγε τώρα όσο ελπίζω πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί…

Αικατερίνη Τεμπέλη, Wien, 14/7/2018