Κι η μουσική μαζί σου… Ταξιδιωτικές σημειώσεις (vol. 8)

Γραμμένο από την Αικατερίνη Τεμπέλη με αφορμή το τραγούδι του γκρουπ 99Posse, “Povera vita mia”.

“Alle volte mi ritrovo con la testa tra le mani
e penso di essere diventato pazzo
mi dico cazzo! non è reale qua mi devo calmare
eh già, devo stare calmo, riprendere il controllo…”

Κοιτώντας μια μπλε, βελούδινη θάλασσα, νιώθω τις ανάσες τους… Πότε ο Basaglia και πότε ο Joyce, με τραβούν στους δρόμους τους. Ανεβοκατεβαίνω λόφους, ανατριχιάζω με τα σιδερένια κλουβιά στην αυλή του ψυχιατρείου, μπαινοβγαίνω σε διαφορετικά μπαρ σαν να ‘μαι εκείνος ο “Οδυσσέας” κι ακούω τους λιμενεργάτες της Genova να φωνάζουν, λες και διαδηλώνουν δίπλα μου.

“Povera vita mia chi coglie e magna / chi se ne fa nu rap e chi na pigna…”

Κι είναι η φτωχή ζωή τους, τα νοίκια που τρέχουν, τα λίγα μεροκάματα, που τους τρελαίνουν. Κι είναι οι πρόσφυγες που πνίγονται στα βαθιά νερά κι η εξαθλίωση που σβήνουν απ’ τα μάτια μου κάθε εικόνα με χρώμα στις παλιές γειτονιές των Σέρβων, των Ελλήνων, των Αυστριακών. 

“Είναι το εγκληματικό σχέδιο προφανές ή όχι;” αναρωτιούνται οι 99 Posse για όλα αυτά. Και συνεχίζουν: “ή εγώ είμαι τρελός;”. Και δεν ξέρω αν εσύ απάντησες στην ερώτηση, αλλά εγώ ναι… Ναι. Είναι προφανές. Κι είναι κρίμα. Κρίμα… Και μια λέξη, δε φτάνει, το ξέρεις…

“Quando uno che c’ha i soldi può avere tutto
e uno che ne ha di meno non ha diritto
nemmeno a un letto in un ospedale quando sta male
e se vuol farsi curare deve pagare
solo che coi soldi che gli danno quelli del lavoro interinale
c’è l’affitto da pagare, il bambino da mantenere
e cosa cazzo vuoi pagare un dottore
quando non sai nemmeno se tra due mesi
c’ avrai ancora un fottuto lavoro…”

Αικατερίνη Τεμπέλη, Τrieste, 19/7/2019