Κράτα με…

Από την Στέλλα Καμπάνη

O αέρας είχε αρχίσει ήδη να δυναμώνει. Πίσω απ’ το θαμπό τζάμι δύο φιγούρες φωτίζονταν σε κάθε λάμψη των αστραπών. Ο ήχος της βροχής δεν ήταν ικανός να καλύψει τους παλμούς τους. Οι ανάσες κοφτές, το φιλί παθιασμένο και αργό και τα χέρια τους τύλιγαν σαν αιώνια δεσμά τα κορμιά τους. Εκείνος με τ’ ακροδάχτυλά του ακούμπησε γλυκά τα μακριά μαύρα μαλλιά της και τα έβαλε πίσω απ’ τον ώμο της. Της χάρισε ένα απαλό φιλί πάνω στο απαλό της δέρμα και την κοίταξε μέσα στα κατάμαυρα μάτια της που τον κοίταζαν όλο λαγνεία. Μόνο λίγες λέξεις μπόρεσαν να ξεγλιστρήσουν απ’ τα χείλη της.
“Κράτα με, να βρίσκω λόγους να ονειρεύομαι”.
Κι όσο έξω ήταν χειμώνας, μέσα τους άνθιζε η άνοιξη ξανά…