“Όταν τα λεπτά έχουν σημασία…” της Τζένης Κοσμίδου

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας. Το γρήγορο δεν είναι απλά σημαντικό αλλά πλέον φαντάζει απαραίτητο. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας τρέχουμε να προλάβουμε μια αδυσώπητη ρουτίνα, την οποία κυνηγούμε ανελέητα, όπως η γάτα την ουρά της μέχρι και τα τελευταία λεπτά πριν αποκαμωμένοι παραδοθούμε στο βραδινό μας ύπνο. Κάποιοι δε ούτε εκεί ηρεμούν αφού το άγχος της καθημερινότητας τους κυνηγά ακόμη και στον κόσμο των ονείρων. Αυτοί είναι ίσως και λίγο τυχεροί. Η πλειονότητα των ανθρώπων είναι τόσο κουρασμένη που έχει ξεχάσει πως να ονειρεύεται όχι μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η ολιστική προσέγγιση είναι αυτή που στα μάτια των περισσότερων μας κάνει υγιείς ενήλικες.

Πόσο υγιές είναι όμως να ξεχνάς τη σημασία της μονάδας; Την λάμψη που αυτή μπορεί να προσφέρει μέσα από τον δικό της μοναδικό τρόπο προσέγγισης, αντίληψης και αντιμετώπισης της καθημερινότητας;

Μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε να ξεχωρίζουμε τι είναι αληθινά σημαντικό. Αφεθήκαμε να μας αναλώσει το κυνήγι για τα σύμφωνα με τα κοινωνικά στερεότυπα απαραίτητα και ξεχάσαμε να αφήσουμε χρόνο για τα πραγματικά σημαντικά. Τι είναι αληθινά σημαντικό; Μα φυσικά αυτό που μπορεί να γεμίσει τη ψυχή μας και να φέρει την λάμψη του κυνηγού στο βλέμμα μας.

Οι άνθρωποι χάσαμε πριν πολύ καιρό αυτή την λάμψη. Την ανταλλάξαμε με το υπνωτισμένο βλέμμα του βολεμένου ανθρώπου που κρύβει το φόβο για το άγνωστο και το αδοκίμαστο πίσω από την πανοπλία του τέλειου ενήλικα ή σωστότερα του τέλειου τύραννου.

Τι άλλο εκτός από τύραννος μπορεί να χαρακτηριστεί ο σύγχρονος άνθρωπος; Ένας ανελέητος δυνάστης που προσπαθεί να επιβάλει πρώτα στον εαυτό του και έπειτα στο στενό του περίγυρο αυτό που θεωρεί ασφαλές κατ’ επέκταση και σωστό. Μονάχα που αυτή του η θεώρηση δεν πηγάζει από προσωπικές ανάγκες και πεποιθήσεις αλλά από μια έτοιμη περσόνα που το κοινωνικό γίγνεσθαι χρόνια ολόκληρα παλεύει να επιβάλει.

Είναι πραγματικά λυπηρό πως σήμερα, στην εποχή της τεχνολογίας, ο άνθρωπος μοιάζει πιο αδύναμος από ποτέ. Η ψυχή του έχει εξασθενήσει από το συνεχή του αγώνα να γεμίσει το στομάχι και την τσέπη του. Έχει στερέψει από συναισθήματα. Κυριολεκτικά λιμοκτονεί από την έλλειψη συγκινήσεων. Αδυνατεί να τις κυνηγήσει. Κάτι τέτοιο τον τρομάζει. Η ζωή του όλη αποτελείται από κουτάκια. Γκρίζα κουτάκια και ετικέτες για κάθε τι. Για κάθε σχέση, για κάθε άλλο άνθρωπο, για κάθε κατάσταση, για κάθε ώρα της μέρας.

Ο αυθορμητισμός θεωρείται ανωριμότητα. Το κυνήγι της ευτυχίας κυνήγι μαγισσών. Το βάδισμα έξω από τη πεπατημένη βουτιά στο κενό. Η βιωματική αντιμετώπιση του σήμερα, χωρίς το αιώνιο άγχος του αύριο, ματαιότητα. Έτσι ο χρόνος περνάει. Τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες τα χρόνια περνούν χωρίς να γίνονται αντιληπτά. Ο χρόνος αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του. Τα μαλλιά ασπρίζουν το δέρμα στολίζεται με τις ρυτίδες του καιρού και η ψυχή; Η ψυχή μένει φυλακισμένη περιμένοντας να ζήσει μέχρι τη στιγμή που ο άνθρωπος αφήνει απογοητευμένος, τη τελευταία του πνοή.

Πως έφτασε άραγε ο άνθρωπος, που τοποθετούσε πάντα τον εαυτό του στη κορυφή της πυραμίδας αυτού του κόσμου να είναι υπόδουλος των χαμηλότερων ενστίκτων του; Πως έφτασε να καταδυναστεύει μόνος του τον ίδιο του τον εαυτό; Πως κατάφερε να χάνει το σπουδαιότερο αγαθό, την ίδια τη ζωή στο κυνήγι της ποταπής ύλης και μιας ανούσιας ασφάλειας;

Για όλα αυτά λοιπόν θρηνεί πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα παραδομένος σε άγχη, νευρώσεις και μικροδιαταραχές που τον αναγκάζουν να σκύψει και άλλο το κεφάλι κάτω από το ζυγό του φόβου για το αύριο και το άγνωστο που φέρνει μαζί του.

Αν θέλεις να ζήσεις αληθινά πρέπει να αποτινάξεις από πάνω σου το ζυγό αυτό. Να θυμηθείς το παιδί που ήσουν κάποτε. Εκείνον τον έφηβο που ύψωνε συχνά το κεφάλι του ψηλά, γιατί του άρεσε να κοιτάζει τα άστρα και να φαντάζεται μαγικούς κόσμους, αντί να σκέφτεται πως θα ανταπεξέλθει τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Εκείνη την ελεύθερη ψυχή που δεν είχε ανάγκη να τοποθετήσει ετικέτα σε κάθε άνθρωπο, κάθε σχέση και κάθε κατάσταση γιατί καταλάβαινε ότι το αληθινά σημαντικό ήταν το μοίρασμα και όχι το έχειν και το κατέχειν. Εκείνον το παιδί που ήξερε να ζει και να απολαμβάνει το κάθε λεπτό της μέρας. Να χαίρεται με τη λιακάδα, να τραγουδά με τη βροχή, να ονειρεύεται στο φεγγαρόφωτο και να ακολουθεί χωρίς φόβο μα με πολύ πάθος το δρόμο του φεγγαριού που οδηγεί στα βαθύτερα όνειρα του. Σε ένα κόσμο ουσιαστικό, που ο κάθε άνθρωπος, το κάθε λεπτό και η παραμικρή στιγμή έχουν τη δική τους αξία.

Τζένη Κοσμίδου