Dreamcity Interview: Ηρώ Τριγώνη

Μετακινήσεις χωρίς κωδικό!

 Από την Αριστέα Σταυροπούλου

Από το γράψιμο στη στιχουργική και τη δισκογραφία κι από εκεί στη δημοσιογραφία, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση… Η πορεία που έχει διαγράψει η Ηρώ Τριγώνη είναι αδιαμφισβήτητα πλούσια και ενδιαφέρουσα. Το γεγονός αυτό οφείλεται βασικά σε δύο ξεχωριστούς παράγοντες. Από τη μία, είναι οι σπουδαίοι άνθρωποι με τους οποίους συναντήθηκε –είτε πρόκειται για τους πολλούς ανθρώπους από τους οποίους πήρε συνέντευξη είτε για κάποιους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε στενά, όπως η λατρεμένη Λίνα Νικολακοπούλου ή ο δημοσιογράφος Άρης Σκιαδόπουλος, ο οποίος προσφάτως έφυγε από τη ζωή. Και από την άλλη υπήρχε ανέκαθεν και πάνω από όλα η δική της φιλοσοφία, αυτή που την καλούσε να αισθάνεται την καρδιά της, να μετακινείται, να εμπιστεύεται τη ζωή και παράλληλα να ακούει, να σέβεται και να αφηγείται τις ανθρώπινες ιστορίες, με όλα τους τα πιθανά χρώματα, τα συναισθήματα και τα θαύματα.

Και είναι ακριβώς αυτό το ιδιαίτερο παζλ χαρακτηριστικών που αφορούν στην Ηρώ Τριγώνη που έκανε την υπογράφουσα να ζητήσει, πάντα για λογαριασμό του DreamCity, όχι μόνο μία σειρά γραπτών ερωτήσεων, αλλά και μία αυθόρμητη τηλεφωνική συνομιλία. Αποτέλεσμα; Μία συνέντευξη έτσι και… αλλιώς, με άκρως ονειρικό και ταξιδιάρικο χαρακτήρα, σε μία εποχή όπου πρωταγωνιστούν οι «μετακινήσεις με κωδικό»!

Στίχοι: Ηρώ Τριγώνη

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας 

Album: Δίδυμα φεγγάρια

Επικοινωνούμε σε μία πρωτόγνωρη, παράξενη και αρκετά δύσκολη περίοδο. Τι είναι αυτό που δίνει στην Ηρώ Τριγώνη υπομονή και αισιοδοξία;

Τα μικρά και τα απλά. Τα καθημερινά. Αυτά συνήθως. Κάποιες μέρες μπορεί να μη λειτουργούν ούτε αυτά. Τότε ψάχνω να βρω πού «σκαλώνει» το σύστημα. Δεν θέλει πολύ, ένα αστείο, μια έξυπνη ατάκα… επανεκκίνηση και φύγαμε!

Ποια πιστεύεις ότι θα είναι η επόμενη μέρα για την ανθρωπότητα, για τον πλανήτη; Θα μάθουμε κάτι από όλο αυτό;

Αλλάζει ο κόσμος. Γρήγορα, τάχιστα. Ασύλληπτες αλλαγές συντελούνται κάθε δευτερόλεπτο. Το θέμα είναι ότι εμείς έχουμε πάρει στάση «μαρμαρωμένων βασιλιάδων». Είναι άραγε κάποιου είδους αναισθησία για να αντέξουμε; Μήπως επίσης δεν μπορούμε να τρέξουμε τόσο γρήγορα; Και ποιος είναι αυτός που κάνει τις «αλλαγές» και είναι τόσο πιο γρήγορος από όλους εμάς; Ποιος είναι ο κόσμος που αλλάζει; Δεν είμαστε μέρος του; Πρέπει να προλάβουμε κάτι; Μήπως να μην τρέξουμε και να συνεχίσουμε τον βηματισμό μας; Σαν απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα έβαζα πολλούς ανθρώπους να γελούν πολύ!

Ο άνθρωπος πάσχει. «Βρέχει» φόβο και ανασφάλεια και καλούμαστε να ζήσουμε άφοβοι και χωρίς καμιά ασφάλεια. Όμως έτσι ήταν πάντα ο κόσμος. Όχι για όλους βέβαια. Απλώς τώρα «τα συμπτώματα εξαπλώθηκαν». Ακούμπησαν και τον «πολιτισμένο κόσμο». Αυτήν την κουλτούρα που δεν είναι εξοικειωμένη με τον θάνατο, με την απώλεια. Σε κατάσταση σοκ, λοιπόν, προσπαθεί ο σύγχρονος άνθρωπος να αντεπεξέλθει. Γκρινιάζουμε, αντιδρούμε, όχι όσο θα έπρεπε. Κάτι χάλασε τις τέλειες κοινωνίες μας. Σαν ανέτοιμοι από πάντα. Κι όσο κι αν οι άλλοι ορίζουν και επηρεάζουν, πάντα παραμένει ο δικός μας χώρος, ο εσωτερικός μας χώρος, αυτό το ξέφωτο, που ορίζει με τη σειρά του επίσης την καθημερινότητα, τις στιγμές που πρέπει να είναι άφοβες και χωρίς ασφάλεια. Ο εσωτερικός μας χώρος και τα μάτια που βλέπουν. Kαι τα χαμόγελα, που συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Πολύτιμα όσα έχουν χαθεί, αλλά πολυτιμότερα όσα έχουν παραμείνει. Και πολύ ενδιαφέροντα όσα θα έρθουν!

Τα τελευταία χρόνια έζησες αρκετά στο εξωτερικό. Τι «κέρδισες» από αυτήν την επιλογή και τι «έχασες»;

Στα κέρδη είναι η επαφή με την «εξέλιξη», αλλά αυτό διαβάζεται και αντίστροφα, δηλαδή πού αποδίδουμε τον τίτλο εξέλιξη και τι όντως σημαίνει αυτό. Όπως και να έχει, η επαφή σε κάνει να συνειδητοποιείς γρηγορότερα τα επερχόμενα, διότι ήδη έχεις μια εμπειρία. Το να ζεις επίσης ένα οικονομικό σύστημα από μέσα, είναι κάτι πολύ χρήσιμο. Επιτέλους έχεις ολόκληρη την εικόνα! Ακόμα, όταν ζεις μακριά από τον τόπο σου, σταματούν να λειτουργούν πολλές αυταπάτες. Η επαφή με διαφορετικές νοοτροπίες, όπως και η ζωή σε διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες, αφήνει ένα ίχνος. Από την άλλη, νομίζω ότι στην Ελλάδα τα δύσκολα ξεπερνιούνται πιο εύκολα. Δεν αντέχουν να μείνουν πολύ στην ατμόσφαιρα. Είναι ο ήλιος, είναι ο λαός; Πάντως, οι κραδασμοί απορροφώνται.

Δημοσιογραφία, συγγραφή, στιχουργική. Πώς συνδυάστηκαν για εσένα αυτά; Έχει κάποιο προτεραιότητα στην καρδιά σου;

Ήρθαν στο δρόμο μου την κατάλληλη στιγμή, τα καλοδέχτηκα και τα έβαλα στη ζωή μου. Έκαναν μια κατάληψη στο μυαλό και την καρδιά μου. Έγραφα από παιδί. Τα πρώτα μου γραπτά ήταν αστυνομικά μυθιστορήματα. Συνέχισα «μεταναστεύοντας» σε όλα τα είδη, εκτός από τον στίχο. Αυτό έγινε αυτόματα, σε μια στιγμή, σηκώθηκα απ’ την παρέα, πήγα στο άλλο δωμάτιο κι έγραψα έναν στίχο, την «Εξουσία», που τραγούδησε αργότερα ο Πέτρος Γαϊτάνος. Ήθελα να συμμετέχω σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Δεν είχα ξαναγράψει στίχο ως τότε.

Η δημοσιογραφία ήρθε αρκετά αργότερα, ενώ ήδη είχαν δισκογραφηθεί πολλά τραγούδια μου κι είχαν γίνει χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι. Ξεκίνησε ήπια, μουλωχτά, για να καταλάβει τελικά όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον χρόνο μου. Δούλεψα για τις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά. Επίσης για το κρατικό κανάλι, για 14 χρόνια, με τους «Δρόμους», ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ που παρουσίαζε ο αείμνηστος Άρης Σκιαδόπουλος και φιλοξενούσε σπουδαίους ανθρώπους από όλους τους χώρους της διανόησης και της τέχνης. Ήταν ένα οδοιπορικό στη ζωή και το έργο τους. Είχα την αρχισυνταξία, τη δημοσιογραφική επιμέλεια και την ευθύνη για την εκπομπή γενικότερα.
Το ραδιόφωνο, επίσης, με την εκπομπή στο Δεύτερο Πρόγραμμα «Καλώς σας βρήκαμε!». Έκανα την έρευνα, την παρουσίαση και την επιμέλεια της εκπομπής. Ο Ορέστης Ζαχαρόγιαννης είχε τον σχεδιασμό του ήχου και το μοντάζ.

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι όλα αυτά ήταν το ίδιο πράγμα από διαφορετική οπτική. Όλα έλεγαν κάποια ιστορία. Μου αρέσει να αλλάζω, να μετακινούμαι. Από το γράψιμο να μετακομίζω στην εικόνα και από την εικόνα σε κάτι που είναι συνδυασμός των δύο προηγούμενων, το ραδιόφωνο. Αγαπώ να κάνω κάτι πολύ και ακολουθώ όλες τις πιθανές εκδοχές του. Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον και υπέροχο έχει να αφηγηθεί αυτός ο κόσμος. Είναι η ζωή αυτοπροσώπως!

Στίχοι: Ηρώ Τριγώνη

Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου

Album: Ανήσυχο βλέμμα

Πώς ήταν και παραμένει για εσένα η διαδικασία τού «γράφω στίχους»; Συνήθως έχεις στίχους και τους δίνεις για μελοποίηση ή πιο συχνά έρχεται ένας συνθέτης και σου δίνει μία μουσική, «παραγγέλνοντας» λόγια;

Η διαδικασία δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Είτε ξεκινάς μόνος σου, όπως στην περίπτωση που ο στίχος προϋπάρχει, είτε ξεκινάς με παρέα –όταν δηλαδή κάποιος σου δίνει μια μουσική– πάντα κολυμπάς σε άγνωστα νερά και ως το τέλος πρέπει να παραμένουν έτσι. Δεν ήμουνα ποτέ σίγουρη ότι κάτι ήταν αυτό που μόλις είχε τελειώσει. Ώσπου ερχόταν το άλλο πρωί. Τότε ναι, ήξερα. Ακολουθώ τυφλά αυτό που έχω να πω, να διηγηθώ. Τόσο τυφλά που ακυρώνονται όλες οι εσωτερικές δεύτερες σκέψεις. Εκείνη τη στιγμή μόνο αυτό που συντελείται μετράει. Στην περίπτωση που η μουσική προηγείται, τότε δυο ξένοι πρέπει να γίνουν ζευγάρι. Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, τόσο εύκολο μπορεί να είναι. Όπως και το αντίθετο.

Η έμπνευση από πού πηγάζει;

Από την καρδιά που νοιώθει, από την ψυχή που θυμάται, από τα μάτια που αντικρίζουν, από το μυαλό που συνδυάζει, από ένα κλικ ενός εσωτερικού φακού που μπορεί να καταγράψει, ασπρόμαυρα ή έγχρωμα, δεν έχει σημασία. Διότι υπάρχουν ασπρόμαυροι στίχοι και έγχρωμοι στίχοι.

Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά του στίχου στην εποχή κατά την οποία κυρίως αναδείχθηκαν δικά σου τραγούδια & ποια τα χαρακτηριστικά στη σημερινή εποχή;

Το τραγούδι είναι ο «ιστορικός» του συναισθήματος για την κάθε εποχή. Αποτυπώνει την αντίδραση των ανθρώπων στην αγάπη, στον έρωτα, στη ζωή. Επίσης παίζει τον ρόλο ενός άλλου σπουδαίου «ιστορικού» που αναφέρεται στην γλώσσα. Η ζωντανή γλώσσα που διαμορφώνεται, μεταμορφώνεται, παραμορφώνεται, ανάλογα. Είναι ένα σπουδαίο κανάλι όπου ταξιδεύει όλη η κουλτούρα της ζωής στην κάθε εποχή.

Από το γύρισμα της τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΡΤ1 “ΔΡΟΜΟΙ” με τον Άρη Σκιαδόπουλο. Εδώ, η Ηρώ Τριγώνη με τον καλεσμένο, βραβευμένο φωτοειδησεογράφο Γιάννη Κόντο και το συνεργείο της εκπομπής. Τα δικά σου ακούσματα ως παιδί και ως έφηβη; Και τι επιλέγεις να ακούσεις σήμερα;

Πάντα άκουγα όλες τις τάσεις, όλο το φάσμα. Από το ένα άκρο μέχρι το άλλο. Ποπ, ροκ, μπαλάντες του μέταλ, τζαζ, γκόσπελ και λαϊκά. Τα αργεντίνικα τάνγκο και η σάλσα, το χιπ χοπ, τα λιβανέζικα της Φεϊρούζ και την Ουμ Κουλσούμ. Μαζί και κάποιους συνθέτες της κλασικής μουσικής και όπερα.

Η Eurovision πέρυσι ακυρώθηκε και φέτος θα διεξαχθεί υπό άλλες συνθήκες. Εσύ, ως άνθρωπος του χώρου που στο παρελθόν έχει πάρει μέρος στις διαδικασίες επιλογής τραγουδιού για αυτήν τη διοργάνωση, θα έγραφες τώρα για μία ελληνική συμμετοχή;

Eurovision, μια μεγάλη γιορτή του τραγουδιού. Άλλοτε με δυνατές μελωδίες, άλλοτε με «νερόβραστα» τραγούδια. Κάποιες φορές με υψηλά στάνταρ αισθητικής. Κάποιες άλλες όσο πιο χαμηλά γίνεται. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά μπορεί να συνθέτουν έναν διαγωνισμό. Αυτό το ακραίο στοιχείο της Eurovision το βρίσκω γοητευτικό. Διότι μπορούν να συνυπάρχουν εκεί όλα. Διαφορετικοί λαοί, καλλιτέχνες, κουλτούρες καταθέτουν την τριαμισάλεπτη παρουσίασή τους και αποχωρούν. Όσο για τη δική μου συμμετοχή, νομίζω ότι, όταν κάποια πράγματα έχουν διαμειφθεί, δεν χρειάζεται να τα επαναλάβεις. Επειδή όμως ποτέ δεν λέω ποτέ, εάν προέκυπταν κάποιες ενδιαφέρουσες συνθήκες, υποθετικά μιλώντας, ναι, μπορεί να ξαναέγραφα.

Ως πολίτης της Ευρώπης στην εποχή μας, τι θεωρείς ότι πραγματικά ενώνει τους ευρωπαϊκούς λαούς; Είναι η μουσική ένας ουσιαστικός συνεκτικός δεσμός;

Όταν αγάπησα τη Φεϊρούζ, δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλούν οι στίχοι. Τότε δεν ήξερα λέξη αραβικά. Ήταν η δόνηση στη φωνή της. Και ο συντονισμός. Λάτρεψα το αργεντίνικο τάνγκο, ελάχιστα ισπανικά καταλάβαινα τότε. Ήταν πάλι ο συντονισμός του ρυθμού. Αυτό είναι η μουσική. Συντονίζεσαι χωρίς μετάφραση. Ακολουθείς χωρίς χάρτη και βρίσκεσαι στο κέντρο. Στο κέντρο της ιστορίας, της αφήγησης, του συναισθήματος που αποκαλύπτει ένα τραγούδι. Μαγεία!

Αν έφτιαχνες ένα «ονειρικό» playlist για τους ακροατές μας, ποια 10 τραγούδια, ελληνικά ή/και ξένα, θα περιλάμβανε αυτό;

1. Ημερολόγιο (Θηβαίος | Συνήθεις Ύποπτοι – Θηβαίος)
2. Όμορφη ζωή (Βουτσικάκης | Πιοβάνι – Νικολακοπούλου)
3. Τη λένε Εύα (Τσανακλίδου | Λένα Πλάτωνος – Ελένη Φωτάκη)
4. Όταν έχω εσένα (Μητροπάνος | Σταμάτης Κραουνάκης)
5. Μόνο εσύ (Σαμπάνης | Σαμπάνης – Ελεάνα Βραχάλη)
6. Στην καρδιά (Αδαμαντίδης | Ανδρέας Κομπόσης)
7. Βάλε στην πόρτα το κλειδί (Τερζής | Αλέξης Παπαδημητρίου – Ελένη Γιαννατσούλια)
8. Σε θέλω εδώ (Γαλάνη/Καραδήμος | Mauro Mengali – Νίκος Μωραΐτης)
9. Σιωπή (Ξύλινα Σπαθιά)
10. Το εμβατήριο της Μελισσάνθης (Μάνος Χατζιδάκις)