StellæVie – Μια καλλιτέχνιδα που συνδέει το κλασικό με το ηλεκτρονικό στοιχείο

Η StellæVie (Stella Voutoufianaki) είναι μια Κρητικιά καλλιτέχνιδα με σπουδές στο κλασικό τραγούδι και ενεργή παρουσία στη σκηνή της λόγιας μουσικής ως σοπράνο.

Έχοντας συνεργαστεί με φωνητικά σύνολα, πολιτιστικούς φορείς και μουσικά σχήματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, στρέφεται πλέον σε μια νέα δημιουργική πορεία, αναζητώντας ένα προσωπικό, σύγχρονο ηχητικό ιδίωμα.

Η πορεία αυτή, γεννήθηκε από την ανάγκη για σύνθεση ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, το ποιητικό και το ηλεκτρονικό, το ονειρικό και το σκοτεινό.

Το πρώτο της single, “Siren’s Morrow”, είναι ένα υποβλητικό κράμα από ambient ατμόσφαιρες, ηλεκτρονικά και αφρικανικά κρουστά, ηλεκτρικό πιάνο, και αιθέρια σοπράνο φωνητικά.

Το ποίημα “The Good Morrow” του John Donne, ερμηνευμένο με θεατρικότητα και αγγλική ακρίβεια, δίνει στο κομμάτι μια λογοτεχνική και σχεδόν μυστικιστική διάσταση.

Το όνομα StellæVie συμβολίζει τη “ζωή των άστρων” – ένα ταξίδι φωτός μέσα σε σκοτεινές ηχητικές διαδρομές.

Η ίδια επιχειρεί μια καλλιτεχνική στροφή, εξερευνώντας τα ηχοτοπία της ambient electronica και της cinematic darkwave μέσω ενός λόγιου ηχητικού πρίσματος. Το κομμάτι είναι ήδη διαθέσιμο για ακρόαση και εντάσσεται στο σώμα εργασίας του « Custos Harmoniæ » της επερχόμενης EP κυκλοφορίας.

Social Media

Facebook, Instagram, Youtube

«The Good Morrow» του John Donne (1633 – απόσπασμα)

Μετάφραση ποιήματος – StellæVie

 

Αν ποτέ μου κάποια ομορφιά είδα

που επιθυμούσα και πήρα

δεν ήταν παρά ένα όνειρο δικό σου.

 

Και τώρα καλημέρα στις ψυχές μας που ξυπνούν,

που δεν παρατηρούν πια με φόβο η μια την άλλη.

Γιατί η αγάπη, κάθε αγάπη για αλλα πράγματα συγκρατεί

Και κάνει κάθε μικρό δωμάτιο, μιαν απεραντοσύνη.

 

Ας φύγουν οι θαλασσοπόροι για νέους κόσμους,

Ας δείχνουν οι χάρτες προς άλλους κόσμους πάνω σε κόσμους,

Ας κατέχουμε και εμείς έναν κόσμο, ο Καθείς μας έχει ένα και είναι ένας.

 

Το πρόσωπό μου στο βλέμμα σου,

το δικό σου στο δικό μου προβάλλει,

Και οι ειλικρινείς, απλές καρδιές στα πρόσωπα μένουν.

Που μπορούμε να βρούμε δυο καλύτερα ημισφαίρια,

χωρίς τον αψύ Βορρά, και τη φθίνουσα Δύση;

 

Ό,τι πεθαίνει, δεν αναμείχθηκε εξίσου,

Αν οι δυο αγάπες μας γίνουν μιά, ή αν εγώ και σύ

Τόσο όμοια αγαπούμε, που κανείς δεν ασθενεί,

Κανείς δεν πεθαίνει.