“Ως εδώ: το τελευταίο μου μελάνι” της Έλενας Καργοπούλου

Είναι ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, κι εσύ αράζεις στο σπίτι μετά από μια μακρά μέρα. Όλη η πλάση έχει αρχίζει να ησυχάζει κι εσύ αρχίζεις να χαλαρώνεις από την πίεση του ρολογιού που σε έσπρωχνε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας από το ένα task στο άλλο, όχι πάντα με τον πιο απαλό τρόπο. Χίλιες σκέψεις περνούν φευγαλέα και συνεχίζουν τη μακρόπνοη πορεία τους στο σύμπαν (τι λέω, μωρέ, πάλι!), αλλά μία θα κάτσει. Και θα μπαστακωθεί. «Κι έτσι άρχισε ο καυγάς», που λέει και το γνωστό ανέκδοτο. Να μην ηρεμήσεις ένα λεπτό, ο άνθρωπος!

Όσοι γράφουν, γνωρίζουν. Όσοι δημιουργούν, γνωρίζουν, ανεξάρτητα από τι ή με ποιο μέσο δημιουργούν. Κάποιες φορές, φτάνει να γίνει κάτι που στους πολλούς μοιάζει αμελητέο και ανάξιο να ασχοληθείς μαζί του, που όμως εσένα σε συνταράσσει, είτε θετικά είτε αρνητικά. Κι εκεί είναι που παίρνεις μια βαθιά ανάσα και, στην εκπνοή, αφήνεις όλη αυτήν την ταραχή να δραπετεύσει και να κάνει τη δημιουργική της δουλειά, γυαλίζοντας ακόμη περισσότερο τα όμορφα και κάνοντας τα άσχημα περίτεχνα κοσμήματα, που στη συνέχεια φοράς με καμάρι.

Μια τέτοια βραδιά, λοιπόν, νομίζοντας ότι τα έχεις λύσει όλα μέσα σου, έρχεται κάτι και ανατρέπει τα δεδομένα. Μια δημοσίευση, ένα χαμπέρι, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα που, όσο κι αν το περίμενες, όσο κι αν είχες προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, δε σε αφήνει αμέτοχο συναισθηματικά. Γιατί έχεις και τη ρημάδα τη διαίσθηση, τρομάρα σου, που σε προειδοποιεί ότι θα έχεις ξανά σημεία ζωής από κάποιο πρόσωπο που κάποτε σήμαινε για σένα πολλά… Ω, κανείς δεν έχει ιδέα πόσα πολλά…

Τα θυμάσαι όλα, και αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Όλα ανάκατα, στιγμές όμορφες, άσχημες, άβολες, αστείες, όλα ένα κουβάρι που από τη μια σε κάνει να νοσταλγείς και να σου λείπει αυτός ο άνθρωπος και από την άλλη ξαναξυπνάει το θυμό και την αγανάκτηση που νιώθεις για εκείνον. Δεν έχει, όμως, ιδιαίτερη σημασία, αφού και για τα δύο νιώθεις το ίδιο άσχημα: από τη μια βρίζεις και μουντζώνεις ακατάπαυστα τον εαυτό σου που, μετά απ’ όσα έγιναν, ακόμη νοσταλγείς και από την άλλη ξαναμουτζώνεις γιατί δεν είπες όσα είχες να πεις την ώρα που έπρεπε. «Φυσικά και δεν τα είπα», δικαιολογείσαι αυτόματα μόνος σου, «δεν ήταν η σωστή στιγμή/ δε θα ήταν σωστό να πω κάτι τέτοιο/ δεν ήταν ούριος ο άνεμος στην Αυλίδα για να σφάξουμε την Ιφιγένεια/ you name it».

«Ναι, αλλά», γελάει στα μούτρα σου κοροϊδευτικά η φωνούλα μέσα στο κεφάλι σου «ποτέ δεν είναι, γλυκούλι μου, η σωστή στιγμή. Ήμουνα νια και γέρασα, μέχρι να αποφασίσεις να ανοίξεις το στόμα σου, θα έχω κάνει δισέγγονα ωστόσο». Της γνέφεις να το βουλώσει και συνεχίζεις ό,τι έκανες, προσπαθώντας να είτε να ηρεμήσεις είτε να βρεις τη λύση, γεγονός που εξαρτάται από το πόσες ελπίδες έχεις να φτιάξουν τα πράγματα μεταξύ εσού και του προσώπου που σε πίκρανε τόσο.

Θέλω, αρχικά να ηρεμήσεις. Όλοι έχουμε γνωρίσει την αρνητική πλευρά των ανθρώπων που περιλαμβάνει το ψέμα, την αχαριστία, τη διπροσωπία, την κακεντρέχεια και λοιπά συναφή κακά της μοίρας μας. Όλοι πακετωθήκαμε από σχέσεις, φίλους, γνωστούς ή/και οικογένεια έστω και μία φορά στη ζωή μας, όλοι γνωρίσαμε ανθρώπους που θα θέλαμε είτε να τους χαστουκίσουμε είτε να τους ξεχάσουμε, όλοι έχουμε περάσει τα στάδια του θυμού, της αυτολύπησης, της απώλειας (ακόμα κι αν ζει ο άνθρωπος για τον οποίο τη νιώθουμε), όλοι κάναμε κάποια στιγμή λάθος επιλογές ανθρώπων στο πλάι μας και όλοι θα τα υποστούμε ξανά όλα αυτά. Μη ρωτάς γιατί, έτσι δουλεύει. Δεν είσαι, λοιπόν, ο μόνος και, το βασικότερο, δεν είσαι μόνος. Πάντα έχεις κάπου να τα πεις να ξεθυμάνεις, είτε σ’ ένα φίλο, είτε σε συγγενή, είτε σε τετράδια είτε σε ένα μισοάδειο πια μπουκάλι από το αγαπημένο σου αλκοολούχο. Ναι, και η κατάχρηση μέσα στο πρόγραμμα είναι μια φορά στο τόσο, φτάνει να μην το παρακάνεις σε βαθμό που είναι επιζήμιος για την υγεία σου (δε θα πω άλλα μαμαδίστικα, συγγνώμη!).

Πάρε το χρόνο σου. Επεξεργάσου το, ζύγισε το, δες αν αξίζει να μιλήσεις έστω και τώρα. Κράτα στο μυαλό σου, επίσης, το ενδεχόμενο να έχεις κάνει εσύ κουτσουκέλα και, αν ναι, απολογήσου ειλικρινά και ξαναπροσπάθησέ το. Αναρωτήσου κατά πόσο το σκαλίζεις από εγωισμό ή επειδή όντως νοιάζεσαι γι’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως επίσης και αν αυτός ο άνθρωπος έδειξε και δείχνει ότι νοιάζεται για σένα. Αν αξίζει η προσπάθεια να σώσεις αυτή τη σχέση, τότε κάνε την και μη νοιαστείς για τσαλαπατημένους εγωισμούς. Αν, πάλι, όχι, σου υπόσχομαι πως θα ‘ρθει εκείνη η μέρα που θα αποφασίσεις ότι δε θα χαλαλίσεις πια άλλο μελάνι από την πένα της ζωής σου για κάποιον που δεν το εκτιμά ή δεν το αξίζει. Α, και, σε περίπτωση που απορείς, αυτές είναι οι δικές μου τελευταίες σταγόνες.

Έλενα Καργοπούλου