“Ο φόβος νίκησε πάλι” της Τζένης Κοσμίδου

Καθώς το σκοτάδι διαδέχεται το φως η ανάγκη να ξεχυθώ στους δρόμους γίνεται επιτακτική. Εκεί χαμένος ανάμεσα στα φώτα των αυτοκινήτων και τις επιγραφές των μαγαζιών γίνομαι ένας άλλος.

Κάτι από τη μαγεία της νύχτας πασπαλίζει και το δικό μου εγώ κάνοντας με να δείχνω αυτό που πάντα θα ήθελα να είμαι. Μυστήριος, ιδιαίτερος, μα πάνω από όλα δυνατός. Χωρίς ανασφάλειες και λοιπές ξενέρωτες ανθρώπινες αδυναμίες.

Συνηθίζω να βαδίζω μόνος τη νύχτα. Το προτιμώ. Ίσως να εκδικούμαι έτσι όλους αυτούς που τη μέρα μου επιβάλουν με το έτσι θέλω την ενοχλητική τους παρουσία. Περπατώ πολύ, σκέφτομαι πολύ, μιλάω λίγο ή και καθόλου. Έτσι και αλλιώς και τη μέρα που μιλάω πολύ σπάνια λέω αυτό που πραγματικά πιστεύω.

Άσχημο πράγμα τα λόγια όταν μεγαλώνεις. Πρέπει να τα προσαρμόζεις πάντα σε αυτά που θέλει να ακούσει ο συνομιλητής σου. Να τα στρογγυλεύεις και αυτά και σένα. Τους τρόπους της αντιδράσεις το ντύσιμο σου. Αν θες να έχεις την ταμπέλα του ώριμου, του επιτυχημένου, του φυσιολογικού τέλος πάντων.

Σε κάθε άλλη περίπτωση σε λένε γραφικό. Δε βαριέσαι θα σκεφτεί κάποιος μια ταμπέλα είναι και αυτό μέσα σε τόσες άλλες. Είναι όμως πολύ περισσότερα. Βλέπεις ζούμε στο κόσμο με τις ετικέτες. Ετικέτες παντού. Στη δουλειά, στη ζωή στο ίντερνετ παντού και πάντα ετικέτες που όχι απλά χαρακτηρίζουν αλλά καθορίζουν τις περισσότερες φορές τη πορεία της ύπαρξης σου. Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι και σε αυτό οφείλουμε να προσαρμοστούμε.

Έτσι κάθε που η ανάγκη για κάτι αυθεντικό ξυπνάει ντύνομαι το βαθύτερο Εγώ μου και φεύγω κάπου μακριά για να ζήσω την πολυπόθητη περιπλάνηση. Κάποιες φορές με το αυτοκίνητο μου και καλή μουσική άλλες πάλι με τρένο με λεωφορείο οτιδήποτε φτάνει να βρεθώ μακριά από τη πιθανότητα να συναντήσω κάποιον που θα με βγάλει από την Ονειροπόληση μου.

Έπειτα όταν νιώσω πια ασφαλής αρχίζω να περπατώ. Τη μέρα έχω σχεδόν πάντα τα χέρια στις τσέπες. Ίσως από αμηχανία ή από την ανάγκη να νιώθω ότι ορίζω και το μικρότερο σημείο του εαυτού μου. Όλα είναι κουμπωμένα τη μέρα σαν το γιακά του ακριβού μου πουκαμίσου που ευχαρίστως θα έκανα χίλια κομμάτια. Τη νύχτα τα χέρια μου είναι ελεύθερα να κινηθούν με δική τους βούληση όπως και κάθε τι πάνω μου. Δεν φοράω ποτέ πουκάμισα και σακάκια. Όλα αυτά τα εξεζητημένα που η μέρα επιτάσσει σε αυτόν τον άλλο το συμβιβασμένο μου εαυτό δεν έχουν θέση στη περιπλάνηση μου. Τίποτα που να θυμίζει τον κύριο Ατσαλάκωτο δεν θέλω να μολύνει αυτή τη στιγμή.

Περιπλανιέμαι ώρες ατελείωτες. Παρατηρώ ουσιαστικά, τα μέρη τους ανθρώπους, τις μυρωδιές. Θα σου φανεί αστείο αλλά οι μυρωδιές είναι το πιο αυθεντικό πράγμα αυτού του κόσμου. Είναι καθαρά προσωπικές και λένε πολλά, όσο και αν προσπαθείς να τις καμουφλάρεις με εξεζητημένα αρώματα και λοιπές φθηνές δηθενιές. Σε μαρτυρούν. Όπως και τα μάτια.

Τα μάτια είναι πολύ ομιλητικά ξέρεις. Φαίνονται τα μάτια που κρύβουν απόγνωση, κραυγές που ποτέ θα ακουστούν ποτέ. Τα μάτια που κρύβουν δύναμη, αντοχή, καρτερικότητα. Είναι βέβαια και κείνα τα άλλα τα σκοτεινά που ακόμη και τη νύχτα αποφεύγεις να τα αντιμετωπίσεις γιατί δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να αντέξεις την αλήθεια τους.

Ένα ζευγάρι τέτοια μάτια στυλώθηκε πάνω μου και εκείνη τη νύχτα και πάνω που νόμιζα ότι ήμουν ασφαλής η αλήθεια τους με χτύπησε κατά πρόσωπο σαν δυνατό χαστούκι. Μάτια δίχως λογική. Μονάχα ένα ωμό συναίσθημα, μια αλήθεια ικανή να σε καθηλώσει μέχρι  να διαλύσει κάθε άμυνα, κάθε λογική σκέψη που θα μπορούσε να σε κρατήσει συνδεδεμένο με εκείνο τον κύριο Ατσαλάκωτο Εγώ της μέρας.

Μάτια που θα μπορούσαν να ναι η απάντηση σε όλα τα ερωτηματικά που με έσπρωχναν στις βράδυνες μου περιπλανήσεις. Μάτια επικίνδυνα ικανά να τινάξουν τη βολεμένη μου ζωή στον αέρα χαρίζοντας μου έναν παράδεισο που πίστευα πως οριστικά από καιρό είχα χάσει.

Όταν η απόλυτη ευτυχία είναι τόσο κοντά τρομάζει. Θυμίζει τη λάμψη που τραβά την πεταλούδα στη φωτιά μέχρι να λαμπαδιάσουν τα φτερά της. Ξάφνου ο κύριος Ατσαλάκωτος πήρε τη θέση μου και εγώ έμεινα να τον βλέπω από μακριά να παίρνει τη θέση μου να αποστρέφει το βλέμμα από τα μάτια που κρύβαν την απάντηση σε όλες τις προσευχές μου να κάνει μεταβολή και να χάνεται μέσα στη νύχτα με τα χέρια στις τσέπες. Την ύστατη στιγμή ο φόβος νίκησε πάλι. Τόσα βράδια περιπλάνησης πήγαν χαμένα τελικά.

Τζένη Κοσμίδου