“Ποιος ξέρει;” του Σάββα Συνοδινού

Μερικές σκέψεις για μια προσωπικότητα. Περίεργη; καλή; ενδιαφέρουσα; τωρινή; ποιος ξέρει; Κάποια μέρα σαν τις άλλες η σημερινή; Ίσως έχει μια διαφορετική χροιά. Για εκείνον έχει ουσία ότι καλύτερες και πιο αισιόδοξες σκέψεις του περιτυλίγουν τη φαντασία και στρογγυλοκάθονται στο μυαλό του.

Μια ισορροπημένη κουβέντα με τον εαυτό του, δυο λόγια με έμφαση και προοπτική του δείχνουν αλλιώς τη μέρα που βιάζεται να προφτάσει τα πράγματα.

    Αργότερα μόνο σιωπή, η αθόρυβη και ταλαντούχα φαντασία του σε ύπνωση.

Περιφέρεται, δεν καπνίζει, μόνο κινείται χωρίς ιδιαίτερη δύναμη. νωχελικά και υπομονετικά καταναλώνει το χρόνο. Προσπαθεί να ξεχάσει ή να θυμηθεί;

Προβληματική διάθεση μάλλον, που προκύπτει από εσωστρέφεια; Ποιος ξέρει; Ποικιλία θορύβων γύρω του που βάζουν στη γωνία τη νιρβάνα του και διακόπτουν την πορεία της αθόρυβης σκέψης του.

   Όση ώρα αυτός γεμίζει τον εαυτό του με σκέψεις, ο λαμπερός ήλιος κάνει ολοένα και πιο δυνατή την εμφάνιση του στο χώρο, όπως και κάθε μέρα, με ελάχιστες αποκλίσεις από την πορεία του.

Ένας καθημερινός υπέροχος επισκέπτης, που ρίχνει φως στον υγρό και σχετικά σκοτεινό χώρο και παράλληλα δίνει αισιοδοξία στις περίπλοκες και κάποιες φορές μουχλιασμένες ιδέες που τον απασχολούν. Τι πρέπει να κάνει; ή μάλλον τι δεν πρέπει να ξανακάνει; Ποιος ξέρει; ή μάλλον καλύτερα ποιος τον ξέρει στην ουσία του, για να του απαντήσει; Θα μας πει πιθανόν το μέλλον…

   Και ο χρόνος κυλάει χωρίς να δίνει εξηγήσεις. Εκείνος ισορροπεί στιγμιαία με τον εαυτό του καθώς η μέρα απλώνεται με τον γνωστό ρυθμό της .Πρέπει να αποφασίσει, να δημιουργήσει δυνάμεις και να προχωρήσει.

Έχει να κάνει πράγματα πολλά και ενδιαφέροντα. Μπορεί όμως να βοηθήσει την σκέψη του να γίνει δημιουργική; με όλα αυτά που γυρίζουν στο μυαλό του και στην καρδιά του;

   Ο ήλιος υψώνεται, η μέρα βιάζεται να κατακτήσει άλλη μια φορά τον κόσμο, δεν κάνουν το ίδιο όμως οι κουρασμένες αποφάσεις που μένουν δεμένες στην ψυχή του. Μια γουλιά τσάι από το φλιτζάνι που έχει πια κρυώσει τον κάνει να αναπολεί την ζεστασιά που τον ευφραίνει.

Ίσως μια αδύνατη λογική, ίσως ένας δυνατός λογισμός συγκρατεί την εξέλιξη των πραγμάτων. Πραγμάτων που έχει τόσο διάθεση και ανάγκη να τα πράξει που ενδεχομένως αλλάξουνε μορφή και θέση στην ύπαρξή του.

Ενδιαφέρον από το περιβάλλον, μάλλον υποτονικό. Διάφορες αναλύσεις κυκλοφορούν στις φιλικές του κουβέντες.

   Δεν παύουν βέβαια να παραμένουν κουβέντες. Κάποιος θα τις έλεγε συμβουλές, κάποιος άλλος γνώμες, κάποιος άλλος απόψεις. Σημασία δεν έχει όμως για εκείνον πως θα τις βαπτίσει, αλλά πως θα τον βαπτίσουν εκείνες σε μια ηλιόλουστη πορεία, δημιουργίας και αγάπης.

   Ο καθένας προσπαθεί να βρει ανάσα για τον εαυτό του και προσδοκά το καλύτερο χωρίς να μπορεί να αγκαλιάσει παρά μόνο το εγώ του. Οι περισσότεροι αρκούνται να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους και λίγοι να

τον γνωρίσουν. Αλήθεια, ποιος ξέρει να του πει, πως μπορεί να ανέβει την σκάλα της υλοποίησης; και όχι να κατεβαίνει την σκάλα της σκεπτικής ικανοποίησης;