Στίβεν Κίνγκ ο “Βασιλιάς του τρόμου”

O Στίβεν Κίνγκ αναγνωρίζεται ως σημαντικός συγγραφέας τρόμου και φαντασίας αλλά και ένας από τους μείζονες συγγραφείς του 20ου αιώνα. Έχει χαρακτηριστεί ως ο “Βασιλιάς του τρόμου”. Έχει γράψει περισσότερα από σαράντα μυθιστορήματα, που έγιναν όλα μπεστ σέλερ, και περισσότερα από διακόσια διηγήματα. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει συνολικά περισσότερα από 350 εκατομμύρια αντίτυπα και πολλά από αυτά έχουν γίνει κινηματογραφικές ταινίες, μίνι σειρές, τηλεοπτικές σειρές και κόμικς. Ο Στίβεν Κινγκ επίσης κάνει μικρά περάσματα (cameo) από τις ταινίες που βασίζονται στο υλικό του.

Ο Στίβεν Έντγουιν Κινγκ (Stephen Edwin King) γεννήθηκε στο Πόρτλαντ, της Πολιτείας Μέιν των ΗΠΑ, στις 21 Σεπτεμβρίου 1947 και είναι Αμερικανός συγγραφέας και ένας από τους διασημότερους συγγραφείς βιβλίων θρίλερ και τρόμου. Επίσης, είναι τηλεοπτικός παραγωγός, αρθρογράφος, σεναριογράφος, δημοσιογράφος, καθηγητής και σκηνοθέτης κινηματογραφικών έργων. Είναι γιος του ναυτικού Ντόναλντ Έντουιν Κινγκ και της συζύγου του Νέλυ Ρουθ Πίλσμπουρυ. Όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του το 1949, ο Στίβεν ήταν 2 χρονών, η μητέρα του ήταν αναγκασμένη να μεγαλώσει μόνη της τον ίδιο και τον μεγαλύτερο αδελφό του Ντέιβιντ. Μετά βίας μπορούσε να θρέψει την οικογένειά της με ευκαιριακές εργασίες και μετακόμιζε συχνά.

Ο Στίβεν έγραψε τις πρώτες του ιστορίες ήδη στην ηλικία των επτά ετών. Στον κινηματογράφο παρακολουθούσε, από παιδί, συχνά ταινίες επιστημονικής φαντασίας και φανταστικές ταινίες, απ’ όπου προέρχεται και η προτίμησή του για τις ιστορίες τρόμου. Σε ηλικία δεκατριών ετών βρήκε μια κούτα γεμάτη με ανολοκλήρωτα χειρόγραφα του πατέρα του, κυρίως ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Οι ιστορίες του Κινγκ ασχολούνται συχνά με καθημερινούς ανθρώπους, που βιώνουν φρικιαστικά και συνήθως υπερφυσικά βιώματα. Είναι γνώστης του φανταστικού τρόμου, με το ”Danse Macabre” παρουσίασε ένα θεματικό βιβλίο, το οποίο σκιαγραφεί την ανάπτυξη της λογοτεχνίας και την φιλμογραφίας του τρόμου.

Σ’ ένα άλλο θεματικό βιβλίο το ”On writing”, το οποίο είναι και η αυτοβιογραφία του, δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να δει τα προτεινόμενα απ’ αυτόν στιλιστικά μέσα και προσεγγίσεις κατά τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Πέρα απ’ αυτό, το βιβλίο περιέχει αυτοαναφορές για τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν κάποια από τα έργα του. Ωστόσο, έχει γράψει και βιβλία τα οποία δεν περιείχαν καθόλου ή μόνο ελάχιστα υπερφυσικά στοιχεία, όπως οι νουβέλες ”The Body” και το ”Shawshank Redemption”. Ένα από τα βασικότερα θέματα στα μυθιστορήματα τρόμου του είναι το γεγονός, ότι ο τρόμος καραδοκεί πίσω από, κατά μεγάλο βαθμό, τετριμμένα και καθημερινά πράγματα.

Αρκετοί πρωταγωνιστές στα έργα του είναι συγγραφείς ή έχουν συγγραφικές τάσεις. Παρά την φόρτιση των ρόλων τους είναι συχνά διχασμένες προσωπικότητες, που κατά κανόνα δεν είναι θετικά φορτισμένες.

Στο ”Misery” του 1987, όπως και στη νουβέλα ”Secret Window, Secret Garden” από τη συλλογή ιστοριών μικρού μήκους ”Langoliers” του 1990 και τελευταία στο ”Lisey’s story” του 2006, ο Κινγκ επεξεργάζεται το φόβο του για τους παράφορους οπαδούς. Το ”Lisey’s story” μεταφέρθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση από συνδρομητική πλατφόρμα Apple TV+. και ο Κινγκ, σε πρόσφατη συνέντευξη, ανέφερε πως μία επιθανάτια εμπειρία ήταν η έμπνευση του και αποκάλυψε πως έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο, μετά από μία πολύ σοβαρή περίπτωση πνευμονίας, που τον οδήγησε σε νοσηλεία το 2003. Η νέα σειρά που έκανε πρεμιέρα στις 4 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία του J. J. Abrams έχει ως πρωταγωνίστρια τη Julianne Moore στον ρόλο της Lisey Landon και τον Clive Owen στον ρόλο του νεκρού συζύγου της.

Από το 1966 έως το 1970, ο Κινγκ σπούδασε αγγλική φιλολογία ,στο Πανεπιστήμιο του Μέιν, όπου και γνώρισε την αργότερα σύζυγό του Τάμπιθα, με την οποία εξακολουθεί να ζει στο Μέιν. Στις 2 Ιανουαρίου 1971 παντρεύτηκαν και την ίδια χρονιά γεννήθηκε η κόρη τους, Ναόμι.

Από το 1971 αμέσως μετά την αποφοίτησή του ξεκίνησε να διδάσκει στο Χάμπτον του Μέιν, ως καθηγητής αγγλικών. Το εισόδημά του, όμως, ήταν χαμηλό για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά του, λόγος για τον οποίο εργαζόταν τα βράδια ως σιδερωτής σε κατάστημα με πλυντήρια. Έτσι, του έμενε μόνο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, τον οποίο χρησιμοποιούσε για να γράφει μικρές ιστορίες. Αν και τα κατάφερνε που και που να πουλήσει κάποιες από αυτές, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει το εισόδημά του με την συγγραφή. Ήδη πριν από την επιτυχία του, ο Κινγκ έγραφε αρκετά μυθιστορήματα, τα οποία ωστόσο δεν είχαν γίνει αποδεκτά από τους εκδότες. Αργότερα τα δημοσίευσε επεξεργασμένα, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν.

Υπό το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν, ο Κινγκ δημοσίευε τα μυθιστορήματα: ”Rage” (1977), ”Long Walk” (1979), ”Roadwork” (1981), ”Running Man” (1982) και ”Thinner” (1984). Επρόκειτο για ένα τεστ που έκανε ο ίδιος, με σκοπό να δει αν θα μπορέσει να επαναλάβει την προηγούμενη επιτυχία του ή αν η δημοσιότητά του ήταν απλά τυχαία. Μία εναλλακτική εξήγηση είναι ότι τα στάνταρντς των εκδόσεων εκείνη την εποχή, επέτρεπαν την κυκλοφορία μόνο ενός βιβλίου για κάθε συγγραφέα, ανά χρονιά.

Εμπνεύστηκε το όνομα από το hard rock συγκρότημα Bachman – Turner Overdrive, του οποίου ήταν φαν. Στη Ουάσινγκτον, ο βιβλιοπώλης Στιβ Μπράουν, μετά την ανάγνωση του πέμπτου μυθιστορήματος του Μπάχμαν, εξέτασε προσεκτικότερα τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία του, καθώς έβρισκε πολλές ομοιότητες στο στυλ γραφής του Μπάχμαν και του Κινγκ. Έτσι, πήγε στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσο για να δει τα έντυπα πνευματικών δικαιωμάτων και τελικά βρήκε το όνομα του Κινγκ. Έπειτα, δημοσιεύτηκε ο θάνατος του Μπάχμαν από “ψευδωνυμικό καρκίνο”, καθώς ο πραγματικός συγγραφέας είχε ανακαλυφθεί.

Το 1985, τα τέσσερα μυθιστορήματα επανακυκλοφόρησαν σε συγκεντρωτικό τόμο υπό τον τίτλο ”Stephen King: The Bachman Books: Four Early Novels”. Το βιβλίο του Κινγκ, που κυκλοφόρησε το 1989 με τίτλο ”The Other Half”, είναι αφιερωμένο “στον αποθανών Ρίτσαρντ Μπάχμαν”. Το 1996, όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα ”Desperation”, η συνοδευτική νουβέλα ”Regulators” είχε την υπογραφή Ρίτσαρντ Μπάχμαν. Το 1993 η ιστορία αναδημοσιεύθηκε με το πραγματικό όνομα του Κινγκ, στη συλλογή ιστοριών ”Nightmares & Dreamscapes”, το οποίο έγινε σειρά κινηματογραφικών ταινιών με τίτλο ”Nightmares & Dreamscapes: From the Stories of Stephen King”. Η συλλογή ήταν αφιερωμένη στον Αμερικανό ποιητή, συγγραφέα και μεγάλο παραμυθά, όπως γράφει στην αφιέρωσή του ο Κινγκ, Τόμας Γουίλλιαμς (1926-1990).

Ειδική μνεία θα κάνουμε, στο μυθιστόρημά του, ”Carrie”, που ξεκίνησε να γράφει σε ένα ενοικιασμένο τροχόσπιτο. Όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του, κατά το διάβασμά του θεώρησε το χειρόγραφο του άσχημο και το πέταξε στα σκουπίδια. Εκεί, το βρήκε η γυναίκα του, το ανέσυρε και τον προέτρεψε να το ολοκληρώσει. Ο Κινγκ το έκανε και το 1973 ο εκδοτικός οίκος Doubleday δέχτηκε την ιστορία. Λίγο αργότερα, η New American Library απέκτησε τα δικαιώματα βιβλίου τσέπης για το ποσό-ρεκόρ των 400.000 δολαρίων.

Μετά από αυτή την επιτυχία, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του καθηγητή και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Κινγκ ξεκίνησε αυτό που έγινε σειρά διασυνδεδεμένων ιστοριών, που περιστρέφονται γύρω από έναν μοναχικό πιστολά, τον Roland, ο οποίος κυνηγά τον “Άντρα με τα Μαύρα”, σε ένα σύμπαν εναλλακτικής πραγματικότητας, που υφίσταται ανάμεσα στη Μέση Γη του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν και την αμερικανική Άγρια Δύση, όπως απεικονίζεται από τον Κλιντ Ίστγουντ και τον Σέρτζιο Λεόνε στις σπαγγέτι γουέστερν ταινίες τους.

Η πρώτη από αυτές τις ιστορίες με τίτλο ”The Dark Tower: The Gunslinger” δημοσιευόταν από το 1977 μέχρι το 1981 σε πέντε τμήματα στο περιοδικό ”The Magazine of Fantasy & Science Fiction”.  Το 1977 εκδόθηκε το έργο του με τίτλο ”Shining”. Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και έγινε ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1980, στην ομώνυμη ταινία του Στάνλεϊ Κούμπρικ, η οποία γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία. Ωστόσο, ο Κινγκ δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με αυτή την εκδοχή και με την ανάγνωση της ιστορίας από τον Κιούμπρικ και έγραψε το σενάριο για μία μίνι τηλεοπτική σειρά τριών επεισοδίων, που προβλήθηκε το 1997. Το 1978 κυκλοφόρησε τη συλλογή ιστοριών μικρού μήκους με τίτλο ”Night Shift”. Το 1984 μαζί με τον Πίτερ Στράουμπ δημοσιεύει το βιβλίο ”Talisman”.

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εξασφάλισε για την DreamWorks τα δικαιώματα κινηματογράφησης για το βιβλίο, στο οποίο ο πρωταγωνιστής έπρεπε να ξεκινήσει ένα ταξίδι διαμέσου όλης της Αμερικής και ενός παράλληλου κόσμου. Το 1985 εκδόθηκε η συλλογή του με τίτλο ”Skeleton Crew”. Το 1986 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία ”Maximum Overdrive”, ελαφρώς εμπνευσμένη και βασισμένη στην δική του ιστορία μικρού μήκους με τίτλο ”Trucks”. Γι’ αυτήν την σκηνοθετική του απόδοση ήταν υποψήφιος για το Χρυσό Βατόμουρο, ως χειρότερος σκηνοθέτης αλλά τελικά δεν κέρδισε το βραβείο. Μετά από την αποτυχία της ταινίας, ο Κινγκ θεώρησε την ταινία ως μία εμπειρία και αποφάσισε μην ξανασκηνοθετήσει ποτέ. Το ίδιο έτος έγραψε το σενάριο για το μουσικό βίντεο ”Ghosts” του Μάικλ Τζάκσον.

Το 2000 προκάλεσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, όταν δημοσίευσε τη νουβέλα του ”Riding the Bullet”, στο διαδίκτυο υπό μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου για κατέβασμα. Αν και το κατέβασαν περισσότεροι από 700 χιλιάδες αναγνώστες και εμφανίστηκε σε εξώφυλλο του περιοδικού Timeς, ο ίδιος διαμαρτυρήθηκε στον πρόλογο της συλλογής ιστοριών ”Everything’s Eventual”, ότι πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν μόνο για τον τρόπο δημοσίευσης αυτής της ιστορίας, όχι όμως για την ίδια την ιστορία.

Παρά την κριτική, που εξέφρασε ο ίδιος ο Κινγκ, το ”Riding the Bullet” προξένησε την δικτυακή δημοσίευση την ίδια χρονιά και ενός δεύτερου βιβλίου με τίτλο ”The Plant”. Το 2001 δημοσιεύθηκε η συνέχεια του ”Talisman”, με τον τίτλο ”Black House”. Το 2006, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στο Λονδίνο, ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει άλλο ένα μυθιστόρημα του Μπάχμαν, με τίτλο ”Blaze” το οποίο εκδόθηκε στις 12 Ιουνίου του 2007. Το 2013 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα σκοτεινής φαντασίας του με τίτλο ”Doctor Sleep”, ως sequel του ”Shinning”.

Το ίδιο έτος, το βιβλίο απέσπασε το βραβείο Μπραμ Στόκερ για το Καλύτερο Μυθιστόρημα, ενώ επίσης μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2019 στην ομώνυμη ταινία του Μάικ Φλάναγκαν. Κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας για την προώθηση του ”End of Watch”, αποκάλυψε ότι συνεργάζεται με τον γιο του, Όουεν Κινγκ, σε ένα μυθιστόρημα τοποθετημένο σε φυλακές γυναικών στη δυτική Βιρτζίνια με τίτλο ”Sleeping Beauties”.

Ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς να πίνει και κατάληξε, αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, στον αλκοολισμό, ενώ ξεκίνησε αργότερα να παίρνει και άλλα ναρκωτικά, όπως αναβολικά και κοκαΐνη. Από το 1985 ο Κινγκ δεν ήταν μόνο εξαρτημένος από το αλκοόλ αλλά και από την κοκαΐνη. Με τη βοήθεια της γυναίκας του, των φίλων του και μιας θεραπείας μπόρεσε να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του στις αρχές του 1990.

Αυτό που τον παρακίνησε να αποφασίσει την απεξάρτησή του, ήταν ένα επιθετικό τέχνασμα που επινόησε η γυναίκα του, όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να βοηθηθεί μόνος του, μάζεψε μια μέρα όλους τους φίλους και συγγενείς του και τον εξέθεσε μπροστά τους αποκαλύπτοντας την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά. Στις 19 Ιουνίου του 1999, ο Κινγκ χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου από ένα μικρό λεωφορείο και τραυματίστηκε σοβαρά.

Ο οδηγός, Μπράιαν Σμιθ, ήταν μεθυσμένος και αργότερα ζήτησε δημοσίως συγγνώμη για το ατύχημα, που αυτός προκάλεσε. Ο Κινγκ νοσηλεύτηκε επί τρεις βδομάδες στο νοσοκομείο. Το δυστύχημα προκάλεσε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, τον πνεύμονα, τα πλευρά, τους γοφούς και το δεξί του πόδι και χρειάστηκαν πέντε χειρουργεία μέσα σε δέκα μέρες και πολύμηνη θεραπεία για την αποκατάσταση της υγείας του. Μετά από το λάθος μιας τοπικής εφημερίδας πολλοί τον πίστευαν νεκρό. Κατά την ανάρρωσή του από τις συνέπειες του ατυχήματος έγραψε το μυθιστόρημα ”Dreamcatcher”.

Αργότερα ο Κινγκ αγόρασε το ατυχές αυτοκίνητο, το οποίο την ίδια ημέρα, ένα χρόνο μετά το ατύχημα το κατέστρεψε και το απέσυρε ιδιόχειρα, για να το αποσύρει ,ως αντικείμενο αγοραπωλησίας από την κυκλοφορία. Ο Σμιθ πέθανε σε ηλικία 43 ετών το Σεπτέμβριο του 2000, συμπτωματικά την ημέρα γενεθλίων του Κινγκ, πράγμα που οδήγησε σε φήμες μυστικιστικού τύπου στην κοινότητα των οπαδών του.

Αναφορές σ’ αυτό το περιστατικό βρίσκονται στο πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς ”Kingdom Hospital”, δικής του παραγωγής, καθώς και στα ”Wolves of the Calla” και ”Song of Susannah”, στους τόμους τέσσερα και πέντε της σειράς ”The dark Tower”. Το ίδιο το ατύχημα είναι θέμα του έβδομου τόμου της σειράς αυτής το ”The dark Tower”, το οποίο είναι το πιο σύνθετο και μεγαλεπήβολο έργο της καριέρας του. Ο Μπράιαν Σμιθ αναφέρεται στο μυθιστόρημα αυτό με το όνομά του.

Τον Οκτώβριο του 1980 ο Κινγκ παραλαμβάνει για πρώτη φορά το βραβείο World Fantasy Award, ένα χρόνο αργότερα του αποδίδεται από το πανεπιστήμιο του Μέιν στο Ορόνο ένας ακαδημαϊκός τιμητικός τίτλος. Εκείνη τη στιγμή ήταν σε ηλικία 34 ετών και ο νεότερος φορέας αυτού του τίτλου. Από εκεί και έπειτα έχει κερδίσει πολλά ακόμα βραβεία με τα σημαντικότερα να είναι:  το 1981 το Best Book for Young Adults, της American Library Association για το ”Firestarter” του 1980.

Το 1982 κερδίζει το βραβείο Καλύτερος Συγγραφέας Φανταστικού της Χρονιάς από το περιοδικό US-Magazine, όπως επίσης το Hugo Award και το Locus Award του περιοδικού Locus Magazine στην κατηγορία Καλύτερο Βιβλίο Μη Φανταστικού για το ”Dance Macabre” του 1981, το 1986 το Golden Pen Award από την Young Adult Advisory Committee της δημοτικής βιβλιοθήκης του Spokane (Spokane Public Library) και το Locus Award στην κατηγορία Συλλογές για το ”Skeleton Crew”, το 1987 το Βραβείο Μπραμ Στόκερ της Horror Writers Association στην κατηγορία Καλύτερη Νουβέλα για το βιβλίο του ”Misery” του 1987.

Το 1990 κερδίζει το Bram Stoker Award στην κατηγορία Καλύτερη Συλλογή για το ”Four Past Midnight” του 1987 , το 1994 το O. Henry Award στην κατηγορία Καλύτερη αμερικάνικη ιστορία μικρού μήκους για την ιστορία του ”The Man in the Black Suit” από τις συλλογές ”Six Stories και Everything’s Eventual” και το World Fantasy Award της World Fantasy Convention στην κατηγορία Καλύτερη νουβέλα φαντασίας για το ”The Man in the Black Suit”, το 1996 το Βραβείο Μπραμ Στόκερ και το 9th. Annual Collectors Award στην κατηγορία Καλύτερο μυθιστόρημα τρόμου για το ”Green Mile” του 1996.

Το 2006 κερδίζει το Βραβείο Μπραμ Στόκερ για το ”Lisey’s Story”, το 2007 το Βραβείο Grand Master της Mystery Writers of America για το σύνολο του έργου του, το 2008 το Βραβείο Μπραμ Στόκερ για το ”Duma Key” και το 2015 το Βραβείο Έντγκαρ, για το ”Mr. Mercedes” του 2014 και έπεται συνέχεια!

Ε²