«Αλλάξαν οι καιροί» της Τζένης Κοσμίδου

Το εν λόγω λυρικό κείμενο δημιουργήθηκε με σκοπό να καταγγείλει και να στηλιτεύσει όλες τις μορφές βίας, με τις οποίες δυστυχώς η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη μέχρι σήμερα. Τέσσερις γυναίκες, τέσσερις εποχές, ίδιες και συνάμα πολύ διαφορετικές η μία με την άλλη. Κοινό σημείο αναφοράς τα πολλά πρόσωπα της βίας, με τα οποία η γυναίκα μάχεται καθημερινά. Όσο έστω και μια γυναίκα σε κάποια γωνιά της γης ζει πνιγμένη από την καταπίεση, βουλιάζοντας στην απόγνωση και την απελπισία που τα θέλω κάποιου άλλου της επιβάλουν, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί.

Αφιερωμένο στην «Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών» και σε όλες τις γυναίκες που αγωνιούν εκεί έξω με την ελπίδα ότι κάποτε πραγματικά θα αλλάξουν οι καιροί.

 «Αλλάξαν οι καιροί»

Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Άννα». Μια κάποια Άννα, ανάμεσα σε τόσες άλλες. Γεννημένη Απρίλιο. Κάποιον Απρίλιο. Άνοιξη ήταν θαρρώ. Άνοιξη στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους βαρυχειμωνιά. Άννα. Μια κάποια Άννα που γεννήθηκε κάποιον Απρίλιο. Κόρη ενός πατέρα. Σίγουρα θα είχε και μητέρα, μα εκείνη δεν ήταν και τίποτα σημαντικό. Υπήρχε απλά για να υπηρετεί. Για τον ίδιο λόγο γεννήθηκε και η Άννα. Για να υπηρετεί. Κόρη. Χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή.  Θυσία στον βωμό της οικογένειας.

Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί.  Όσο έστω και μια κόρη σε μια μακρινή γωνιά της γης, ζει χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της οικογένειας, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να γεννιέται, για να υπηρετεί. Αυτή ήταν η ιστορία της Άννας. Μιας κάποιας Άννας που γεννήθηκε έναν κάποιον Απρίλιο. Άνοιξη ήταν θαρρώ.

Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Μαρία». Μια κάποια Μαρία, ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Γεννημένη Ιούλιο. Κάποιον Ιούλιο. Καλοκαίρι ήταν θαρρώ. Καλοκαίρι στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους βαρυχειμωνιά. «Μαρία.»  Μια κάποια Μαρία που γεννήθηκε κάποιον Ιούλιο και το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει σύντροφος, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.  Μα το αντίτιμο βαρύ. Η Μαρία έπρεπε να πάψει να είναι αυτή, έπρεπε να γίνει κάποια άλλη. Σύντροφος κάποιου άντρα, του δικού της άντρα. Χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή.  Θυσία στο βωμό της αγάπης.

Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί.  Όσο έστω και μια γυναίκα, σε μια μακρινή γωνιά της γης, ζει χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της αγάπης της για έναν άντρα, τον δικό της άντρα, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να θυσιάζει τον εαυτό της, στον βωμό της αγάπης που η ψυχή της καρτερεί. Αυτή ήταν η ιστορία της Μαρίας. Μιας κάποιας Μαρίας που γεννήθηκε έναν κάποιον Ιούλιο. Καλοκαίρι ήταν θαρρώ.

Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Σοφία» Μια κάποια Σοφία, ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Γεννημένη Οκτώβριο. Κάποιον Οκτώβριο. Φθινόπωρο ήταν θαρρώ. Φθινόπωρο στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους βαρυχειμωνιά. Σοφία. Μια κάποια Σοφία που γεννήθηκε κάποιον Οκτώβριο.  Αγαπούσε τη δημιουργία, ήθελα να διακριθεί.  Δεν υπολόγισε η ρομαντική τα λαίμαργα μάτια που την καταβρόχθιζαν, τα άπληστα χέρια που μη αφήνοντάς τα να τη μολύνουν, μανιασμένα της έφραζαν τον δρόμο. Πίστευε πως η δημιουργία ήταν αρκετή. Άλλα όμως ζητούσαν αυτοί. Να γίνει έρμαιο στα χέρια τους. Η ψυχή και το κορμί της να λεηλατηθεί. Θυσία στον βωμό της καταξίωσης. Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί.  Όσο έστω και μια γυναίκα σε μια μακρινή γωνιά της γης ζει χωρίς να μπορεί να δημιουργήσει, δίχως πρώτα η ψυχή και το κορμί της να λεηλατηθεί, θυσία στον βωμό της καταξίωσης, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να λεηλατηθεί. Αυτή ήταν η ιστορία της Σοφίας. Μιας κάποιας Σοφίας που γεννήθηκε έναν κάποιον Οκτώβριο. Φθινόπωρο ήταν θαρρώ.

Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Ελένη» Μια κάποια Ελένη ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Γεννημένη Ιανουάριο. Κάποιον Ιανουάριο. Άρχιζε ο χειμώνας θαρρώ. Άρχιζε στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους ήταν κιόλας βαρυχειμωνιά. Ελένη. Μια κάποια Ελένη που γεννήθηκε κάποιον Γενάρη. Μάνα. Σίγουρα κάποτε θα ήταν και άλλα πράγματα. Ήταν πολλά δεν είχε σημασία.  Μονάχα τα παιδιά της είχαν πλέον σημασία. Αν ήθελε να είναι μάνα σωστή, έπρεπε να ξεχάσει οτιδήποτε άλλο μπορούσε να προσφέρει η ζωή. Όλοι της λέγαν πως για αυτό είχε γεννηθεί.  Για να υπηρετεί. Να μεγαλώνει τα παιδιά της. Μάνα. Χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή.  Θυσία στον βωμό της οικογένειας

Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί.  Όσο έστω και μια Μάνα σε μια μακρινή γωνιά της γης ζει, ξεχνώντας όσα ήταν κάποτε, χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της οικογένειας, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να μεταμορφώνεται σε άβουλη παιδομηχανή. Αυτή ήταν η ιστορία της Ελένης. Μιας κάποιας Ελένης που γεννήθηκε έναν κάποιον Ιανουάριο. Χειμώνας ήταν θαρρώ.

Γυναίκα. Κόρη, σύντροφος, εργαζόμενη, μάνα, μα πάνω από όλα Γυναίκα. Με δική της βούληση, όνειρα, επιθυμίες, ανάγκες και ζωή. Όσο έστω και μια γυναίκα σε μια μακρινή γωνιά της γης ζει χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της κοινωνίας της, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί.

Τζένη Κοσμίδου

Η φωτογραφία του άρθρου είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία της Μικέλας Τσόντζου από την παράσταση «Θα σου πω μια ιστορία» που ανέβηκε στο θέατρο Μεταξουργείο το 2013 σε σκηνοθεσία της κυρίας Άννας Βαγενά.