Συνέντευξη: Γιώργος Γιαννόπουλος

Από την Τζένη Κοσμίδου.

Γιώργο είσαι ένας πολύ καταξιωμένος ηθοποιός με πλήθος επιτυχιών στο ενεργητικό σου τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Θα μοιραστείς μαζί μας το μυστικό της επιτυχίας σου;

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια, η ιστορία μας δείχνει κάθε φορά τι είναι ο κάθε άνθρωπος. Στη περίπτωση τη δική μου που είμαι στο χώρο της τέχνης, πάντα θέλεις να πηγαίνεις μπροστά. Κάτι τέτοιο όμως θέλει συνεχή δουλειά και προσπάθεια. Το μυστικό λοιπόν είναι πάρα πολύ απλό. Να αγαπάς αυτό που κάνεις, να το αντιμετωπίζεις με σεβασμό και με σκληρή δουλειά και όλα έρχονται. Είναι πολύ απλά τα πράγματα και αυτό είναι και ένα μήνυμα για τους νέους. Το λέω συχνά και στη δραματική σχολή που κάνω μάθημα. Κάθε ζωντανός οργανισμός γεννιέται με μια ιδιότητα την οποία ονομάζουμε ταυτότητα, προσωπικότητα, ταλέντο. Πρέπει λοιπόν να βρούμε ποια είναι η προσωπικότητα μας, το ταλέντο μας,  αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και να το στοχοποιήσουμε. Έπειτα είναι η διαχείρισή αυτού που είναι το 40% με 50%. Αυτό σημαίνει αγάπη, σεβασμός και πολύ δουλειά.

Πως είναι για σένα να είσαι στη θέση του δασκάλου;

Δεν μου αρέσει η λέξη «δάσκαλος». Πιστεύω πως δάσκαλος είναι ο καθένας για τον εαυτό του όπως έχουν πει και μεγάλοι σοφοί. Εγώ απλά μεταφέρω την εμπειρία μου στα παιδιά. Αυτοί ως ικανοί άνθρωποι οφείλουν να την πάρουν να τη διαχειριστούν και να την κάνουν ταλέντο, δουλειά, εργασία. Εγώ τους μεταφέρω αυτό που έχω αντιμετωπίσει και τον τρόπω που το έχω διαχειριστεί. Δεν θέλω να με μιμηθούν. Θέλω να βρουν το δικό τους μονοπάτι αυτό που είναι, αυτό που θέλουν, να το στοχοποιήσουν και να το διαχειριστούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Είναι πολύ γοητευτικό όλο αυτό γιατί είναι νέα παιδιά και σε κάνουν να θυμάσαι πως ήσουν εσύ στη θέση τους. Βλέπεις λοιπόν πολλά πράγματα και αναρωτιέσαι πως λένε κάποιοι ότι «Σήμερα δεν υπάρχουν ταλέντα, κάποτε υπήρχαν». Όχι! Πάντοτε υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Η κάθε γενιά θα βγάζει τα δικά της ταλέντα. Υπάρχουν λοιπόν φοβερά ταλέντα. Πιστεύω ότι όσο περνούν τα χρόνια επειδή υπάρχει ενημέρωση κυρίως μέσω του ίντερνετ που είναι το πιο δημοκρατικό μέσον στο κόσμο τα παιδιά σήμερα είναι πιο έξυπνα, μπορούν πιο εύκολα να διαβάσουν πράγματα, να «ψαχτούν». Είναι πολύ πιο έξυπνη η νέα γενιά και εξυπνότερη θα είναι η επόμενη. Τα πράγματα είναι απλά αρκεί να συγκρίνεις τη ζωή ενός σημερινού παιδιού με τη ζωή του παππού του. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Το κοινό συχνά σε χαρακτηρίζει «δικό τους άνθρωπο» πως κατάφερες να δημιουργήσεις αυτή τη τόσο όμορφη και συνάμα ιδιαίτερη σχέση με το κόσμο;

   Πρέπει να είσαι θετικός και να δείχνεις αυτό που είσαι. Στη δραματική σχολή πήγα 25 χρονών γιατί φοβόμουν την απόρριψη και ψαχνόμουν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα δώσω σε μια δραματική σχολή και θα με απορρίψουν. Όλοι οι καλλιτέχνες λοιπόν είμαστε ανασφαλή άτομα και μέσα από τη τέχνη προσπαθούμε να αποβάλουμε τις ανασφάλειές μας.

Εγώ λοιπόν όταν άρχισα μετά τη σχολή σιγά σιγά να τις αποβάλω έγινα αγαπητός, γιατί είμαι αυθεντικός και λέω τα πράγματα με το όνομα τους. Λέω ακριβώς ότι αισθάνομαι, δεν κρύβω τίποτα, τσαλακώνομαι και δεν με ενδιαφέρει να δείχνω ωραίος. Θα σου έλεγα μπαίνω στο ρόλο, αλλά δεν μου αρέσει η λέξη. Είμαι πάντα ο Γιώργος Γιαννόπουλος στην εν δυνάμει κατάσταση που θα μου ζητηθεί. Είμαι ο καλός Γιαννόπουλος ο κακός Γιαννόπουλος ο Γιαννόπουλος Χαμπέας, ο Γιαννόπουλος Γαργαμπίκας είμαι πάντα ο Γιαννόπουλος.

Πάντα εμείς είμαστε οι ίδιοι στην εν δυνάμει κατάσταση. Είμαι αυτό που είμαι λοιπόν, δεν προσποιούμαι για αυτό με αγαπάει ο κόσμος και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Είναι μεγάλη χαρά να σου λένε «Γεια σου ρε μεγάλε» «Γειά σου δικέ μου» δεν είναι οι ρόλοι, είναι αυτό που τους βγάζω πιστεύω και από τις συνεντεύξεις και έτσι επιστρέφουμε σε αυτά που σου είπα στις προηγούμενες ερωτήσεις, το σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου.

Για τέταρτη συνεχή χρονιά πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Η Ζωή Μετά» η οποία βασίζεται στα κόμικς του σκιτσογράφου Αρκά ερμηνεύοντας δύο πολύ αγαπημένους ρόλους. Τον Μπαμπά Σπουργίτι και τον Ισοβίτη. Θα μας πεις λίγα λόγια της τη παράσταση και την εμπειρία του να ενσαρκώνεις δύο τόσο αγαπημένους ήρωες κόμικ?

   Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είμαστε στο θέατρο Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη και είναι το κενό ανάμεσα στις δύο παραστάσεις. Ο Αρκάς είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης, αυτό το έχει αποδείξει η ζωή, δεν χρειάζεται να το πω εγώ.

Μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που μπορούν να τον διαβάσει όλο το κοινό ανεξαρτήτου ηλικίας. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες από τον Αϊζενστάιν με το «Θωρηκτό Ποτέμκιν», τον «Αλχημηστή» του Κοέλιο. Οι καλλιτέχνες που τους καταλαβαίνει όλο το κοινό, ανεξαρτήτου ηλικίας, επαγγέλματος και κοινωνικής τάξης είναι μεγάλοι καλλιτέχνες. Ο Αρκάς κατ’ εμέ μέσα από το γνήσιο και το λαϊκό χιούμορ είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης υψηλής αισθητικής.

Στη παράσταση τώρα δεν κάνουμε καρτουνάκια, σκετσάκια, ανθρωπάκια. Κάνουμε ανθρώπους που πάσχουν, που υποφέρουν. Κάνω το Ισοβίτη έναν άνθρωπο που έχει καταδικαστεί σε 622 χρόνια φυλακή. Κάνω τον Μπαμπά Σπουργίτι που τον έχει εγκαταλείψει η γυναίκα του για να φύγει νότια με ένα χελιδόνι και του έχει αφήσει και το γιό τους. Από αυτά πάσχουμε ως άνθρωποι και με αυτά γελάμε.

Αυτή είναι η ομορφιά της παράστασης την οποία την έχει σκηνοθετήσει ο συνάδελφος Δημήτρης Αγοράς ο οποίος παίζει και στη παράσταση και τον έχει εμπιστευτεί και ο Αρκάς. Ο Δημήτρης λοιπόν έχει φροντίσει η παράσταση να μην είναι αποκομμένα σκετσάκια, αλλά θεατρική παράσταση με αρχή, μέση και τέλος. Ασχέτως αν κάνουμε διαφορετικούς ανθρώπους. Το χαρακτηριστικό της παράστασης είναι πως οι ήρωες είναι άνθρωποι με χαρακτήρες, βιώματα και συναισθήματα που αντιμετωπίζουν καταστάσεις. Αυτό αντικατοπτρίζεται λοιπόν στα καθημερινά προβλήματα του κόσμου και αυτό τον κάνει να γελάει και να περνάει καλά.

Έχω πληροφορίες πως ετοιμάζεις και έναν πολύ ιδιαίτερο μονόλογο θα μας πεις λίγα λόγια για αυτό;

Επηρεασμένος από την όλη κατάσταση γράφω έναν μονόλογο. Ήρωας του ο Κολοκοτρώνης. Ένας Κολοκοτρώνης διάχρονος που περιδιαβαίνει στο χρόνο και μιλάει με πλήθος προσωπικοτήτων από το μυθικό Οδυσσέα, μέχρι έναν σημερινό μεγάλο επιστήμονα που κάνει καριέρα στην Αμερική και κάποιον σεβάσμιο γέροντα. Για μένα μια προσωπικότητα σαν τον Κολοκοτρώνη είναι κάτι σαν ημίθεος. Είναι πάνω από μας, οπότε περιδιαβαίνει το χρόνο και έχει δικαίωμα να μιλάει για όλα, να κατακρίνει τα κακά, να επικρίνει τα καλά και να δίνει λύσεις για το μέλλον της Ελλάδας. Μια τέτοια προσωπικότητα είναι για μένα ο Κολοκοτρώνης.

Μιλώντας για θέατρο υπάρχει  κάποιος ρόλος που ενώ θα ήθελες να ερμηνεύσεις δεν έχει τύχει στην μέχρι τώρα καριέρα σου;

   Όχι δεν έχω αυτό που λένε πολύ «Θέλω να κάνω αυτό και θα πεθάνω αν δεν το κάνω» Ούτε στην Επίδαυρο έχω πάει προς το παρόν και ο Βέγγος είχε πάει σε μεγάλη ηλικία. Εμείς είμαστε εργάτες της τέχνης μας, αγαπάμε αυτό που κάνουμε και αν «κάτσει, έκατσε». Όπως λέει και ένας μεγάλος ποιητής «Ότι είναι να γίνει θα γίνει και ότι δεν γίνει δεν έπρεπε να γίνει.» Δεν έχω τέτοια λοιπόν. Δουλεύω, αντιμετωπίζω όλους τους ρόλους μου με την ίδια αγάπη, είτε πρόκειται για τηλεοπτική σαπουνόπερα είτε πρόκειται για τον Οικονομίδη στο σινεμά που θεωρείται από τους grande Έλληνες σκηνοθέτες, δεν έχω εμμονές του τύπου αν δε παίξω τον Άμλετ, παραδείγματος χάριν, θα πεθάνω. Υπάρχουν πολλοί που τον έπαιξαν και είναι μια χαρά και πολλοί που δεν τον έπαιξαν και είναι επίσης μια χαρά.

Θα μου πεις λίγα λόγια για την  «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς»;

Ο Οικονομίδης είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, φίλος πια. Κάναμε τη μεγάλη επιτυχία με «Το μικρό ψάρι» που δεν είναι τυχαίο ότι διαγωνίστηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου και έμεινε η φοβερή ατάκα «Πως τους πετσόκοψες» η οποία έχει γίνει viral.

Στη Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς λοιπόν ερμηνεύω έναν τραγουδιστή, σε στίχους του Ηλία Φιλίππου και μουσική του Χάρι Κέιν. Κυκλοφορεί αυτό το βίντεο κλιπ με το τίτλο «Ο Γιώργος Γιαννόπουλος ερμηνεύει τη μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς». Πιστεύω πως και σε αυτή τη ταινία θα γράψει μια ατάκα που έχω σε μια σκηνή με τον Μπισμπίκη που του λέω «Σχεσάκιας έγινες».

  Θα σε δούμε και σε κάποια άλλη ταινία φέτος το χειμώνα;

   Ναι φέτος το χειμώνα θα κυκλοφορήσει η ταινία του Στράτου Μαρκίδη «Καρδίτσα for ever»  στην οποία πρωταγωνιστεί ο Θανάσης ο Βισκαδουράκης με τον οποίο πια είμαστε συνεργάτες από τον περσινό χειμώνα και θα έχουμε πορεία μαζί, γιατί έχουμε καλή συνεργασία. Σε αυτή τη ταινία λοιπόν κάνω ένα γκεστ και υποδύομαι έναν κρεοπώλη δεν είναι μεγάλος ρόλος, δυο σκηνές κάνω και έτσι επανερχόμαστε σε όσα είπαμε παραπάνω και αυτό είναι ένα μήνυμα για τα νέα παιδιά. Δεν έχει σημασία το μέγεθος του ρόλου. Κάνω ένα ρόλο με δύο σκηνές κάνω το Σοι που είμαι πρωταγωνιστής και έπαιξα πέντε χρόνια, δεν έχω τέτοια προβλήματα, ούτε εκείνοι θα πρέπει να έχουν. Ένας άνθρωπος ου είναι καλά με τη δουλειά και τον εαυτό του δεν τον νοιάζει αν έχει μικρό η μεγάλο ρολό και αγαπά όλους τους ρόλους εξίσου.

Αν σου ζητούσα να κλείσουμε αυτήν την όμορφη κουβέντα με μια σκέψη σου που θα ήθελες να μοιραστείς με τους ακροατές, ποια θα ήταν αυτή;

Επειδή διανύουμε μια δύσκολη περίοδο με τη πανδημία του Κορωνοιου θα ήθελα να πω το εξής. Για τους λίγους άπιστους Θωμάδες, τους συνωμοσιολογους. Υπάρχει μια πανδημία. Δεν κατασκευάστηκε είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό. Πρέπει λοιπόν να ακούσουμε τους ειδικούς επιτέλους, γιατί ο Έλληνας έχει μάθει να είναι ξερόλας σε όλα.

Πρέπει να ακούμε τους  λοιμοξιολογους και τους κυβερνήτες μας, είναι ειδικοί οι άνθρωποι, πρέπει να τους ακούμε. Πρέπει να τηρούμε τα μέτρα ασφαλείας. Αφού δεν μπορούμε να έχουμε αυτή τη σωματική αγκαλιά που είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα, ας κρατήσουμε μια απόσταση και ας μεγαλώνουμε τη ψυχική και τη πνευματική αγκαλιά.

Το άσχημο είναι οι ζωές που φεύγουν. Να πούμε λοιπόν με σεβασμό  το αυτονόητο «Συλλυπητήρια για τους ανθρώπους που φεύγουν». Να φροντίσουμε να είμαστε ασφαλείς, να αποφύγουμε την σωματική αγκαλιά για να προστατέψουμε και τους εαυτούς μας και τους συνάνθρωπους μας και να ενισχύσουμε τη ψυχική τη πνευματική αγκαλιά βρίσκοντας ένα θετικό σε όλο αυτό το αρνητικό που βιώνουμε.

Εύχομαι να έχουμε την υγειά μας και να αγαπάμε τον εαυτό μας για να μας αγαπάνε και οι άλλοι. Αν δεν είσαι καλά με τον με τον εαυτό σου δεν είσαι καλά με κανέναν, είσαι τοξικός. Όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου δεν είσαι τοξικός και δεν μοιράζεσαι κάτι τόσο αρνητικό. Αυτό είναι και το τελευταίο μήνυμα. Μην γινόμαστε τοξικοί για να μην τοξινόνουμε τους γύρω και το περιβάλλον μας.