Dedications
Martin Bon Jovi - Have a Nice Day Good day to all of you! Δήμητρα Wham! - Everything She Wants στον Δημήτρη μου Panos Moderator - When I Dream Καλημέρες!!

Κινηματογραφος

Τι ανάγκη έχει αυτός;

today11/02/2020 4

Background
share close

Από την Αριστέα Σταυροπούλου.

Ήταν το φαβορί. Και νίκησε. Σηκώθηκε με σιγουριά, αλλά και με ταπεινότητα, και προχώρησε προς την σκηνή. Απλός μέσα στο σμόκιν του, με τα χέρια αρχικά στις τσέπες, καθώς ανέβαινε τα λιγοστά σκαλιά, αλλά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα να έχουν επιδοθεί σε διάφορες κινήσεις, ως εκφραστές τής συγκίνησης και της φόρτισής του. Εκφραστές κι ενός βάρους που εδώ και αρκετό καιρό έχει αντιληφθεί ότι του αναλογεί, ενός βάρους το οποίο ο ίδιος αποφάσισε όχι μόνο να αποδεχθεί, όχι μόνο να παραδεχθεί δημοσίως, μέσα από αλλεπάλληλες τοποθετήσεις με κάθε αφορμή, αλλά και να τιμήσει δεόντως και εμπράκτως.

Ο Χοακίν Φοίνιξ είναι ένας εξαίρετος ηθοποιός, αναγνωρισμένος εδώ και αρκετά χρόνια για το αυθεντικό ταλέντο του. Ωστόσο, αυτό που το τελευταίο διάστημα τον έχει κάνει να ξεχωρίσει ακόμα περισσότερο είναι το γεγονός ότι χρησιμοποιεί την επιτυχία τής τελευταίας του ταινίας, Joker, για να προβάλλει σκοπούς στους οποίους ο ίδιος πιστεύει βαθιά. Αποφάσισε να μιλά και να πράττει, δίνοντας έτσι φωνή και σε όσους δεν έχουν –κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

«Σκεφτόμουν μερικά από τα οδυνηρά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε συλλογικά. Νομίζω μερικές φορές ότι νιώθουμε ή είμαστε φτιαγμένοι να νιώθουμε πως υπερασπιζόμαστε διαφορετικούς σκοπούς. Εγώ βλέπω ομοιότητα. Πιστεύω πως είτε μιλάμε για την ανισότητα φύλου, τον ρατσισμό, τα queer δικαιώματα, εκείνα των αυτοχθόνων ή τα δικαιώματα των ζώων, μιλάμε για τη μάχη ενάντια στην αδικία. Μιλάμε για τη μάχη ενάντια στην αντίληψη πως ένα έθνος, ένας λαός, μια φυλή, ένα φύλο, ένα είδος έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να χρησιμοποιεί και να ελέγχει κάποιο άλλο με ατιμωρησία». Ο 46χρονος ηθοποιός μιλά με το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου στο χέρι, τρίβοντας παράλληλα με αμηχανία το πρόσωπο και τα γένια του. Και ξαφνικά αποκτώ την αίσθηση ότι ακούμε έναν από τους πιο μεστούς και αληθινούς λόγους στην ιστορία των τελετών τού χρυσού αγαλματιδίου.

Προσωπικά, δεν χρειαζόμουν τον Χοακίν να μου πει τι φταίει. Ειλικρινά, σκέφτομαι συχνά ότι όλα ξεκίνησαν από εκείνη την πρώτη στιγμή που κάποιος θεώρησε τον εαυτό του σημαντικότερο από τον διπλανό του. Είμαι βέβαιη ότι το ίδιο σκεφτόμαστε πάρα πολλοί άνθρωποι. Ωστόσο, είναι τουλάχιστον ανακουφιστικό κάθε φορά που μια εσωτερική φωνή μας βγαίνει με κάποιον τρόπο προς τα έξω. Πόσο περισσότερο όταν φτάνει σε αμέτρητα σημεία, σε απροσπέλαστες για εμάς γωνιές.

Ίσως κάποιος να πει: «Άσε μας, ρε Φοίνιξ! Βγαίνεις με τα χλιδάτα κοστούμια σου, με τα χολιγουντιανά σου εκατομμύρια και μας μιλάς για ανισότητες και αδικίες. Τι ξέρεις εσύ από ρατσισμό, φτώχεια ή καταπίεση; Τι ανάγκη έχεις; Έτσι ξέρω κι εγώ να κάνω κήρυγμα!».

Ναι, μάλλον είναι πιο εύκολο να μιλάει κανείς για όλα αυτά κρατώντας ένα Όσκαρ. Αυτό, όμως, δεν είναι ούτε βέβαιο ότι θα συμβεί ούτε αναμενόμενο ούτε καν συνηθισμένο. Και το σημαντικότερο ποιο είναι; Ακριβώς το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει «ανάγκη» να μιλάει για όλα αυτά. Ξέρετε η ενσυναίσθηση, δηλαδή –με απλά λόγια– το να μπορείς, έστω να προσπαθείς, να μπεις στη θέση τού άλλου, «στα παπούτσια του», αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν προέρχεται από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ τα αντίστοιχα, δύσκολα βιώματα κι όμως θέτουν τους εαυτούς τους υπό ένα διαφορετικό, «ξένο», άγνωστο πρίσμα. Ο στόχος αυτών των ανθρώπων είναι να καταλάβουν περισσότερο τους άλλους γύρω τους, να νοιώσουν κάποια από όσα νοιώθουν εκείνοι και, τελικά, να καταφέρουν να σταθούν ανθρώπινα και γόνιμα κοντά τους. Να αξιοποιήσουν δηλαδή δημιουργικά και με αγάπη το δώρο που λέγεται ζωή.

Όχι, ο Χοακίν Φοίνιξ δεν είχε μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα και ευκολίες. Μεγάλωσε αντιμετωπίζοντας –και πιθανότατα ακόμα αντιμετωπίζει– μια σειρά από προσωπικούς δαίμονες. Αναγνώρισε ο ίδιος ότι υπήρξε εξαιρετικά δύσκολος άνθρωπος για τους άλλους και για αυτό είναι ευγνώμων για εκείνους που του έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες, ώστε σήμερα να στέκεται μπροστά μας αλλαγμένος. Τότε, είπε, η ανθρωπότητα είναι στα καλύτερά της, όταν βοηθάμε ο ένας τον άλλο να μορφωθεί και να εξελιχθεί, χωρίς να μένουμε στα λάθη τού παρελθόντος.

Σίγουρα, πάντως, ένας από αυτούς τους «δαίμονες» είναι αυτός που τον έκανε, τόσο πηγαία και ανθρώπινα, να ζοριστεί και σχεδόν να «σπάσει» λίγο προτού κατέβει από τη λαμπερή σκηνή των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας. «Όταν ήταν 17 ετών, ο αδερφός μου [Ρίβερ] έγραψε αυτόν τον στίχο. Είπε: τρέξε προς τη σωτηρία με αγάπη και η ειρήνη θα ακολουθήσει». Ο μικρός Χοακίν, που κάποτε ήθελε να λέγεται «Φύλλο» (Λιφ), όπως τα μεγαλύτερα αδέρφια του που είχαν ονόματα από τη Φύση (Ρίβερ και Ρέιν = Ποτάμι και Βροχή), τώρα ωρίμασε. Και κάνει τον δικό του δρόμο, το δικό του τρέξιμο προς τη σωτηρία, προσπαθώντας να γεμίσει αυτήν τη διαδρομή με αγάπη. Και να παρασύρει μαζί του, στην αγάπη και τελικά στην ειρήνη, όσο περισσότερους μπορεί. Τελικά, μάλλον, αυτή είναι η δική του ανάγκη… Η δική μας ποια είναι άραγε;

Written by: DreamCity

Rate it

0%