Σημάδια…

Από την Στέλλα Καμπάνη.

Τις αγαπάω αυτές τις ρυτιδούλες. Αυτές που συντροφεύουν τα χείλη σου όταν χαμογελάς. Μου δείχνουν πόσο χαρούμενη υπήρξες στη ζωή σου. Κι εγώ νιώθω υπέροχα όταν ξέρω πως είσαι χαρούμενη. Θυμάσαι τις φορές που γέλασες με την καρδιά σου; Δεν ήταν πολλές, μα να, χαράχτηκαν πάνω σου, μέσα σου, παντού. Θυμάσαι που με την κολλητή ξενυχτούσατε παρέα ακούγοντας μουσική και πίνοντας φτηνό κρασί ως τα ξημερώματα; Κι ακουγόντουσαν τέρμα τα τραγούδια και μέσα στα γέλια ξέφευγαν και δάκρυα και μετά πάλι ξεκαρδιζόσασταν παρέα; Ξανά και ξανά, για χρόνια ολόκληρα. Κάθε φορά εμφανιζόταν κι άλλη μια ρυτίδα στο πρόσωπό σου. Κάθε φορά κι άλλη μια χαρά στη ψυχή σου. Θυμάσαι; Μην αλλάξεις.

Κι αυτή τη γρατζουνιά στο γόνατό σου, που τόσο ανεπαίσθητα το αγκαλιάζει χρόνια τώρα, χάιδεψε τη μια φορά. Μη τη κοιτάς με τόση απογοήτευση που βρίσκεται εκεί και αλλοιώνει το χρώμα του δέρματός σου. Θυμάσαι τη μέρα που την απέκτησες όταν με μια παρέα φίλων, φτάσατε στη δεξαμενή, ψηλά στο λόφο που κοίταζε ως το λιμάνι και κάπου σκόνταψες κι έπεσες; Θυμάσαι που δεν έδωσες σημασία; Γιατί άλλα είχαν σημασία τότε. Εκεί μαζευόσασταν και ανοίγατε τις καρδιές σας όλοι οι φίλοι, θυμάσαι; Στα άσχημα και στα όμορφα. Αγναντεύατε τη θάλασσα όσο ο ήλιος έδυε και ξεφυσούσατε παρέα για όλα τα μικρά προβλήματα που σας έμοιαζαν τόσο μεγάλα τότε. Ρουφούσατε οξυγόνο και πλημμύριζε ηλιοβασίλεμα το βλέμμα σας. Κι ήταν λες και τα χρώματα του δειλινού έδιναν άλλη ζεστασιά στη ψυχή σας, θυμάσαι; Μην αλλάξεις. 

Κι εκείνη εκεί τη μικρή ουλή στο φρύδι σου. Θυμάσαι που μου έλεγες εκείνο το πρωινό πώς την απέκτησες; Το σκεφτόσουν σα να το ζούσες ξανά και ξανά τότε που έπεσες απ’ το ποδήλατο και χτύπησες πάνω σε μια πέτρα στο χωματόδρομο. Έκανες πετάλι σε ξέφρενους ρυθμούς, γελώντας και ουρλιάζοντας από χαρά, όταν συνειδητοποίησες πως τα φρένα δεν έπιαναν. Μα και πάλι, πριν λίγο γελούσες σα να μην υπήρχε αύριο. Μικρό το τίμημα μιας γρατζουνιάς, μπροστά σ’ αυτό. Έτσι δεν είναι; Μη ρίχνεις στο πρόσωπο τα μαλλιά σου για να τη κρύψεις από ντροπή. Αυτή σου αποκαλύπτει στιγμές αγαπημένες. Τις θυμάσαι; Μην αλλάξεις. 

Κι αυτή η τομή κατά μήκος της κοιλιάς σου. Δε μπορεί αλήθεια να σε στεναχωρεί. Μόνο χαρά σου έφερε όταν σε βοήθησε να φέρεις στον κόσμο τη μικρή σου. Και τι που άλλαξε το σώμα σου τόσο; Και τι που εκείνα τα περιττά κιλά ποτέ δεν έφυγαν από πάνω σου; Βαρίδια είναι μόνο για το κορμί. Η ψυχή σου πρέπει να χαμογελά που τα απέκτησες. Κι αυτή η τομή, κοίτα λίγο καλύτερα. Εμένα μου μοιάζει με χαμόγελο πάνω στο δέρμα σου. Να της χαμογελάς κι εσύ. Όπως τότε που κράτησες για πρώτη φορά τη μικρή σου στα χέρια, θυμάσαι; Μην αλλάξεις. 

Πάλι νεύρα έχεις; Πάλι φωνάζεις; Πάλι δε βγάζεις άκρη και αγχώνεσαι; Νευρίασε λοιπόν, φώναξε, βρίσε. Δε θ’ αλλάξει κάτι στο πώς σε βλέπω εγώ. Γιατί εγώ σε ξέρω. Και ξέρω πόσο ζεστός και υπέροχος άνθρωπος είσαι και πως μόλις ξεσπάσεις, πάλι ήρεμη θα είσαι. Εκεί, καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, με πιάτα και ποτήρια παντού σπασμένα γύρω σου, με μάτια δακρυσμένα, να ξεφυσάς  που τα άγχη σου σε ξεπερνούν, που τα χρόνια περνάνε, που αλλάζεις δίχως να το θες. Μα πάντα θα παραμένεις εσύ και ξέρω πως θα σου περάσει. Κι αν αργήσει να σου περάσει, είμαι κι εγώ εδώ. Πάντα θα είμαι εδώ για σένα.   Κλείσε πια το χαζοκούτι. Ξύπνα! Μόνο φωνές που σε υπνωτίζουν είναι όσες σου λένε ν’ αλλάξεις τα σημάδια σου. Κάθε μέρα θα βρίσκεις και κάποιο άλλο. Μα αυτά θα σου δείχνουν το δρόμο όσων έζησες. Αυτά είναι η ζωή σου και μέσα απ’ αυτά θα τη θυμάσαι. Μη δοκιμάσεις να τα σβήσεις, γιατί θα σβήσεις μνήμες. Κι είναι όμορφο να θυμάσαι. Μην αλλάξεις τίποτα πάνω σου, γιατί όλα είσαι Εσύ κι όλα τα αγαπώ πάνω σου. Χρόνια τώρα. Ρυτίδα τη ρυτίδα, γρατζουνιά τη γρατζουνιά, σημάδι το σημάδι. Απόψε κοίτα τον καθρέφτη και πες μου επιτέλους πως κι εσύ μ’ αγαπάς. Εμένα, τον εαυτό σου. Μία φορά κοίτα και πες μου πως δε θες να μ’ αλλάξεις.  Κι αν λίγο με αγαπήσεις, θα δεις, η πραγματική ομορφιά σου θα μείνει ανέπαφη..