Dedications
Martin Bon Jovi - Have a Nice Day Good day to all of you! Δήμητρα Wham! - Everything She Wants στον Δημήτρη μου Panos Moderator - When I Dream Καλημέρες!!

Άρθρα

Βλέπω, βλέπεις, βλέπουμε;

today21/11/2018 15

Background
share close

Εδώ και λίγα χρόνια, σε ένα ντουλάπι του καθιστικού μου, βρίσκεται καλά φυλαγμένο ένα επίπεδο ξυλαράκι. Το ξεχωριστό με αυτήν τη μικρή πλακέτα είναι ότι πάνω της έχει το όνομα ενός από τους γιους μου γραμμένο στη γραφή Μπράιγ. Πρόκειται για ένα δωράκι το οποίο μια ομάδα παιδιών με προβλήματα όρασης και η δασκάλα τους είχαν φέρει στους μαθητές τού Νηπιαγωγείου όπου φοιτούσε τότε ο μικρός μου, για να τους ευχαριστήσουν για την επίσκεψή τους στο Μουσείο Αφής. Τα νήπια είχαν τότε πάρει μία γεύση από το πώς είναι να μην μπορεί κάποιος να δει όπως οι περισσότεροι. Και αυτό το αναμνηστικό, που τους επιτρέπει να διαβάζουν το όνομά τους μόνο με τα δάχτυλα, θα αποτελεί για πάντα έναν συνδετικό κρίκο κατανόησης και “επικοινωνίας” με τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα όρασης. 
Θυμήθηκα αυτό το όμορφο κομμάτι ξύλου όταν διάβασα την είδηση για τον Απόστολο Γαρούφο, απόφοιτο του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας και μεταπτυχιακό φοιτητή Ειδικής Αγωγής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Τι έκανε αυτός ο λαμπρός νέος άνθρωπος; Καταπιάστηκε με ένα σπουδαίο εγχείρημα, που έχει ως τελικό σκοπό να παρέχει σε κάθε ιδιώτη τη δυνατότητα να πληκτρολογεί οποιοδήποτε κείμενο επιθυμεί σε μορφή Μπράιγ, όμως σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και όχι μόνο σε ειδικές γραφομηχανές, όπως είθισται έως σήμερα για τον πολύ κόσμο. Ο ίδιος, έχοντας το όραμα να φέρει τη λογοτεχνία κοντά σε ανθρώπους τυφλούς και με προβλήματα όρασης, ξεκίνησε μεταγράφοντας το “Μονόγραμμα” του Οδυσσέα Ελύτη σε ηλεκτρονικό κείμενο Μπράιγ. Πλέον, σε συνεργασία με ειδικούς προγραμματισμού, εργάζεται πάνω σε ένα πρόγραμμα που θα δίνει αυτή τη δυνατότητα σε όλους. Αξιοσημείωτο είναι ότι η εφαρμογή που το επιτυγχάνει κυκλοφορούσε ήδη σε ξένες ιστοσελίδες, αλλά -για ακόμα μία φορά στην Ελλάδα- χρειάστηκε το αληθινό ενδιαφέρον και η ενσυναίσθηση ενός ιδιώτη, που πήρε την πρωτοβουλία να κάνει το προφανές: να αξιοποιήσει μία δυνατότητα και να την προσφέρει σε όσους την χρειάζονται, ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε κάθε γνώση όπως όλοι μας!

Από την πρώτη στιγμή, λοιπόν, είχα αποφασίσει ότι αυτό ήταν κάτι που άξιζε να κυκλοφορήσει και να μαθευτεί περισσότερο. Τις ίδιες μέρες έπεσε στα χέρια και τα μάτια μου μία ακόμα είδηση που ταίριαξε, διότι κι αυτή επιβεβαιώνει ότι οι νέοι τής Ελλάδας όχι μόνο προσπαθούν, αλλά και κατορθώνουν να εφευρίσκουν, να καινοτομούν, να διακρίνονται -παρά την πληθώρα των εμποδίων που αναμφισβήτητα θέτει καθημερινά στα πόδια τους τούτο το κράτος και η ελληνική κοινωνία. 
Υπό την εποπτεία του καθηγητή Λεόντιου Χατζηλεοντιάδη, τρεις τεταρτοετείς φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δημιούργησαν μία εφαρμογή που “διαβάζει” το κλάμα των μωρών, βοηθώντας έτσι τους γονείς να καταλαβαίνουν τις ανάγκες τού βρέφους τους κάθε φορά. Οι Ανδρέας Λουτζίδης, Ιάσων Χατζηκώστας και Αναστασία Ντράχα κατάφεραν με αυτή τους τη δημιουργία να καταλάβουν τη δεύτερη θέση στον διεθνή φοιτητικό διαγωνισμό καινοτομίας και τεχνολογίας “Microsoft Imagine Cup 2018”.

Συμπέρασμα πρώτο: Στα ελληνικά Πανεπιστήμια γίνεται (και) καλή δουλειά κι όποιος πει ή πιστεύει μόνο το αντίθετο, έχει δει μόνο τη μία πλευρά τού φεγγαριού.
Συμπέρασμα δεύτερο: Οι άνθρωποι και ιδίως οι νέοι άνθρωποι με γνώσεις το μόνο που χρειάζονται είναι οι ευκαιρίες, για να διαπρέψουν και να βοηθήσουν ουσιαστικά το σύνολο. Χρειάζονται τη στήριξη, τις υποδομές, την πίστη και τον αέρα στα φτερά. Τα υπόλοιπα τα βρίσκουν μόνοι τους και, συχνά, με τον καλύτερο, πιο ευφυή, πιο γόνιμο τρόπο. 
Συμπέρασμα τρίτο και εξίσου σημαντικό: Το να προσπαθείς να μπεις στη θέση του άλλου -ένας βλέπων στη θέση ενός μη βλέποντος, ένας μη γονιός στη θέση ενός γονέα- και να προσπαθείς να αντιληφθείς τις ανάγκες του και πώς αυτές μπορούν να καλυφθούν επιστημονικά και τεχνολογικά, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις και προκλήσεις τής εποχής μας.

Ας σκεφτούμε για ποιο από αυτά τα τρία συμπεράσματα βάζει ο καθένας από εμάς έστω ένα λιθαράκι. Δεν έχει σημασία από ποιο πόστο, με ποια ιδιότητα ή με ποιον τρόπο. Το πιο σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι σε καθένα από αυτά πραγματικά μπορούμε όλοι να συμβάλλουμε.
Μπορούμε να πιστεύουμε (και να το μεταδίδουμε) στη δύναμη της γνώσης και δη εκείνης που ανθεί στα ελληνικά σχολειά -ναι, σε αυτά με τα δεκάδες κενά, τα προβλήματα και τις αστοχίες. Υπάρχουν δάσκαλοι αληθινοί που χρειάζονται πρώτα στήριξη από τους γονείς των μαθητών τους και μετά από το εκάστοτε κράτος. Ας τους εντοπίσουμε, ας τους φέρουμε στον αφρό και ας τους δώσουμε τη δύναμη να κάνουν μικρά και μεγάλα “θαύματα” με τα παιδιά μας. 
Μπορούμε να ακούμε τους νέους περισσότερο και να τους κριτικάρουμε λιγότερο. Να τους παρατηρούμε περισσότερο και να τους ελέγχουμε λιγότερο. Να τους ωθούμε στη δημιουργία περισσότερο και να τους βάζουμε σε καλούπια λιγότερο. Πολύ λιγότερο.
Μπορούμε, τέλος, σε καθημερινή βάση, να προσπαθούμε να κάνουμε για τους γύρω μας αυτό που θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι για εμάς. Να ανοίγουμε τον κόσμο του “Μονογράμματος” (και αντί για το Μονόγραμμα ας βάλει ο καθένας οτιδήποτε θεωρεί πως ταιριάζει) σε εκείνον που δεν διαβάζει, που δεν βλέπει, που δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

by Aristea Stavropoulou

Written by: DreamCity

Rate it

0%