Dedications
Martin Bon Jovi - Have a Nice Day Good day to all of you! Δήμητρα Wham! - Everything She Wants στον Δημήτρη μου Panos Moderator - When I Dream Καλημέρες!!

Άρθρα

Νυστέρι, παρακαλώ…

today30/10/2018 3

Background
share close

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι μπορούν να μας διδάξουν τα χειρουργεία για την καθημερινή μας ζωή; Δύο διαφορετικές ειδήσεις πάνω στις οποίες “έπεσα” το τελευταίο διάστημα με έκαναν να το αναλογιστώ λιγάκι… 
Πρώτα, ήταν η απλή κίνηση ενός αναισθησιολόγου από το Σίδνεϊ. Μετά από δικές του σχετικές εμπειρίες μέσα στον χώρο εργασίας του και έχοντας πολύ έντονα κατά νου τη θεωρία που λέει ότι τα χειρουργικά τιμ δουλεύουν πιο αποτελεσματικά όταν όλοι γνωρίζουν τα ονόματα όλων, ο Δρ. Ρομπ Χάκεττ ξεκίνησε μία εκστρατεία προτρέποντας κάθε επαγγελματία των χειρουργείων να έχει γραμμένο στο ιατρικό του σκουφάκι το όνομα και την ειδικότητα/ιδιότητά του. Έτσι, όταν ο ίδιος εμφανίστηκε στο χειρουργείο φορώντας ένα σκουφί πάνω στο οποίο ήταν γραμμένες με έντονα μαύρα γράμματα οι λέξεις “Ρομπ, αναισθησιολόγος”, δεν πτοήθηκε καθόλου από τα πειράγματα των συναδέλφων του. Αντιθέτως, άρπαξε την ευκαιρία για να τους εξηγήσει ότι με αυτόν τον τρόπο αποκλείεται η πιθανότητα καθυστέρησης λόγω μικρών παρεξηγήσεων μεταξύ των νοσηλευτών και των γιατρών, που συχνά δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Και όλοι μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι το κάθε δευτερόλεπτο ιδίως μέσα σε μία χειρουργική αίθουσα.

Στην πραγματικότητα, η λίστα ασφαλείας που έχει θεσπίσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ειδικά για τα χειρουργεία περιλαμβάνει ένα βήμα κατά το οποίο τα μέλη τού χειρουργικού προσωπικού πρέπει κάθε φορά να συστήνονται μεταξύ τους πριν από μία επέμβαση. Ωστόσο, αυτό το βήμα συνήθως παραλείπεται.

Η εκστρατεία του Δόκτορος Χάκεττ βρίσκει όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση, αλλά και μιμητές μεταξύ των χειρουργών, νοσοκόμων, μαιών και μαιευτών, αναισθησιολόγων και λοιπών επαγγελματιών υγείας ανά τον κόσμο. Είναι, άλλωστε, αυτό που ο διευθυντής τού Royal Australian College of Surgeons (Βασιλικό Αυστραλιανό Κολλέγιο Χειρουργών), Δρ. Τζον Κουίν, επισήμανε σχετικά: “Οτιδήποτε αυξάνει την ασφάλεια για τους ασθενείς μέσα στα χειρουργεία είναι καλό”. 

Το δεύτερο σκηνικό που “εκμαίευσα” από μία χειρουργική αίθουσα (στην πραγματικότητα από τα social media) αφορά στον Καναδό νευροχειρουργό και καθηγητή Ντάνιελ ΜακΝίλι. Ο ίδιος μοιράστηκε πρόσφατα το εξής: Προτού ναρκωθεί για να χειρουργηθεί, ένα παιδί (στο πολύ διακριτικό και προσεκτικό του μήνυμα ο χειρουργός δεν διευκρινίζει αν ήταν αγόρι ή κορίτσι) του ζήτησε αν θα μπορούσε να κάνει καλά και το λούτρινο αρκουδάκι του, το οποίο είχε σκιστεί σε κάποια σημεία. Μετά από την επέμβαση στον μικρό ασθενή, ο ΜακΝίλι κάθισε με απόλυτη σοβαρότητα και με μερικά απαραίτητα χειρουργικά σύνεργα μπροστά του και “θεράπευσε” το μαλακό, υφασμάτινο παιχνίδι. 

Κι έρχεται η ώρα του συλλογισμού. Πώς μπορούμε όλοι εμείς, οι “κοινοί θνητοί”, να ταυτιστούμε και να παραδειγματιστούμε από αυτούς τους επιστήμονες; Η αλήθεια είναι ότι τα δικά μου συμπεράσματα θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί από τον απέραντο θαυμασμό που τρέφω για τους εκπροσώπους τού ιατρικού και γενικότερα επιστημονικού κόσμου. Ωστόσο, δεν συνέβη αυτό. Οι σκέψεις και οι παραλληλισμοί μου ήταν πιο απλοί, άμεσοι και, πραγματικά θεωρώ, εφαρμόσιμοι σε κάθε πτυχή τής ζωής οποιουδήποτε ατόμου. Διότι παντού συναντάμε παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι μία “μικρή” απόφαση, κάτι πολύ απλό, όπως ένα όνομα γραμμένο σε ένα ύφασμα, μπορεί να κάνει τη διαφορά για κάποιον ή και για πολλούς. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας άνθρωπος που θα το σκεφτεί και θα το πράξει. Ένας άνθρωπος που θα μπει στη θέση κάποιου άλλου και θα προσπαθήσει να βρει το απλούστερο πράγμα που χρειάζεται, για να γίνει έστω και ελάχιστα ευκολότερη η ζωή του. Και όσο μικρό ή ασήμαντο ή παράξενο μπορεί αυτό το “κάτι” να φαίνεται στους περισσότερους, αξία έχει πως θα επηρεάσει θετικά κάποιον. Μπορεί για αυτόν τον κάποιον το “τίποτα” να είναι “ο κόσμος όλος”, έστω για μία στιγμή. Δεν έχει σημασία μόνο η διάρκεια ή η μεγάλη εμβέλεια μίας κίνησης. Το να παίρνεις πηγαία την απόφαση να κάνεις κάτι παραπάνω από αυτό για το οποίο είσαι αυστηρά υπεύθυνος, είναι στάση ζωής. Μπορεί να είναι το να “χειρουργήσεις” ένα λούτρινο ή το να τραγουδάς τις καλημέρες σου σε γονείς και παιδιά κάθε πρωί ως σχολικός τροχονόμος. Η ουσία είναι αυτό που αυθόρμητα βάζεις πάνω από τον χρόνο, τη διάθεση, τις έγνοιες ή τις δυσκολίες σου: Η αγάπη σου για τους ανθρώπους, που κάθε τόσο (ή και συνεχώς) σε ωθεί να παίρνεις μόνος σου εκείνο το “μαγικό” νυστέρι που κάνει υπέροχες τομές στις στιγμές όσων είναι γύρω σου, προσφέροντας μικρές, αλλά τόσο σπουδαίες δόσεις ευγένειας, τρυφερότητας ή χαράς.

by Aristea Stavropoulou

Written by: DreamCity

Rate it

0%